Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde kalbur saman içinde minik bir tavşan varmış. Minik tavşanın ismi Paku imiş. Paku, küçük bir çiftlikte arkadaşlarıyla birlikte yaşıyormuş. En yakın arkadaşları da sincap, köstebek ve kirpi imiş.
Günlerden bir gün Paku’nun karnı acıkmış ve çiftliğin yanında ki ormanda havuç toplamak istemiş. Fakat havuçları tek başına toplamak istememiş bu yüzden arkadaşlarını da çağırmış. Paku, evvel sincaba, sonra köstebeğe daha sonrada kirpiye sormuş. Lakin hiçbiri ormana gitmek istememiş. Zira çalışmayı pek sevmiyorlarmış. Paku “Arkadaşlar, hepinizi ormana çağırdım yiyecek toplamak için ancak kimse benimle gelmedi. Ben artık havuçları toplamaya gidiyorum, döndüğümde kimseye havuçlarımdan vermeyeceğim” demiş. Sincap, kirpi ve köstebek onu hiç umursamamış zira Paku’nun havuçları bulacağını hiç düşünmüyorlarmış. Paku, çabucak giyinmiş ve ormana gerçek gitmiş. Gittiği yol çok engebeli ve zorluymuş lakin Paku pes etmeden yoluna devam etmiş. Paku, tek başına toplayabildiği kadar havuç toplamış ve çiftliğe geri dönmüş. Çabucak havuçlarını yıkamış ve yemeğe başlamış. Bunu gören arkadaşları yanına gidip birer tane havuç istemişler. Paku ise “Siz bana havuçları toplamak için yardım etmediniz, çok ısrar etmeme karşın benimle gelmediniz. Ben bunları çok güç topladım, bu yüzden size vermek istemiyorum” demiş.
Hepsi üzgün bir halde yuvalarına dönmüş. Paku’nun ise içi rahat etmemiş ve arkadaşlarına seslenip “Tamam tamam, bugünlük havuçlarımı sizinle paylaşıyorum. Lakin bir daha bana yardım etmezseniz asla vermem” demiş. Sincap, köstebek ve kirpi yanlışlarını anladıkları için Paku dan özür dilemişler ve bir daha yiyecek toplamaya birlikte gitmişler, yardımlaşmanın manasını öğrenmişler. Masal da burada bitmiş.
