Bir varmış bir yokmuş, teknolojiye meraklı küçük bir çocuk varmış. Bu çocuğun ismi Mete’ymiş. Mete, bilgisayarlara ve elektronik aletlere karşı büyük bir ilgi beslermiş. Boş vakitlerinde internette gezmeyi, oyun oynamayı ve bilgisayarlarla ilgili görüntüler izlemeyi çok severmiş.
Bilgisayarın dünyası ona büyüleyici geliyormuş, zira orada hudut yokmuş; istediği her şeyi öğrenebiliyor, keşfedebiliyor ve hayal gücünü sınırsızca kullanabiliyormuş.
Bir gün, Mete okuldan konuta gelmiş ve her zamanki üzere bilgisayarını açmak istemiş. Lakin bilgisayar bir türlü açılmamış. Ekran karanlık, sesler suskunmuş. Mete birkaç defa daha denemiş ancak hiçbir reaksiyon alamamış. Bilgisayar bozulmuş olmalıymış!
Mete, bilgisayarın bozulduğunu anlayınca evvel biraz korkmuş. Ne yapacağını bilememiş. Çabucak annesine gitmiş ve durumu anlatmış. Annesi, “Mete, bir tamirciye götürelim. O düzeltebilir,” demiş. Ancak Mete, çabucak bir tamirciye gitmek istememiş. Aklına parlak bir fikir gelmiş. “Ben neden kendim tamir etmeyeyim ki?” diye düşünmüş. Sonuçta bilgisayarlara bu kadar meraklıymış ve tamir görüntüleri izlemeyi çok seviyormuş.
Mete, odasına gitmiş ve bilgisayarın karşısına geçmiş. İçinden, “Bunu başarabilirim,” diye mırıldanmış. Evvel bilgisayarın dışını dikkatlice incelemiş. Hiçbir yerde bir sorun görünmüyormuş. O vakit içini açmalıymış! Fakat nasıl açacağını tam bilmiyormuş.
Biraz düşündükten sonra, Mete masanın üstünde duran tornavidayı almış ve bilgisayarın ardındaki vidaları yavaşça sökmeye başlamış. Vidaları çıkardıkça bilgisayarın içi görünmeye başlamış. Bir sürü kablo, devre kartı ve küçük kesimler varmış. Hepsi birbirine karışmış üzere duruyormuş, ancak Mete yılmamış. “Bu iş düşündüğümden güç olacak,” diye düşünmüş, lakin geri adım atmamış.
Mete, internette izlediği görüntüleri hatırlamaya çalışmış. Bilgisayarın içindeki kesimleri tek tek incelemeye başlamış. “Bu işlemci olmalı,” demiş kendi kendine. “Bu da ekran kartı.” Modülleri tanımak ona biraz inanç vermiş. Ancak asıl sorun neymiş, bir türlü bulamıyormuş.
Sonunda, bir kablonun yerinden çıkmış olduğunu fark etmiş. “İşte sorun bu olmalı!” diye sevinçle bağırmış. Çabucak kabloyu yerine takmış ve bilgisayarın kapağını geri kapatmış. Kalbi süratli hızlı atıyormuş. Bilgisayarı çalıştırmak için düğmeye basmış, ancak yeniden de hiçbir şey olmamış. Mete’nin sevinci bir anda sönmüş. “Nerede yanlış yaptım sanki?” diye düşünmeye başlamış.
Bu sefer daha dikkatli olmaya karar vermiş. Bilgisayarın içini yine açmış ve her bir parçayı daha dikkatli incelemeye başlamış. Bir müddet sonra, küçük bir vida yerde yuvarlanıyormuş. “Ah, bu vidanın yeri boş kalmış olmalı,” demiş. Mete çabucak vidayı yerine takmış, kapağı tekrar kapatmış ve düğmeye basmış. Fakat tekrar hiçbir şey olmamış!
Mete’nin umudu tükenmeye başlamış. İçinden bir ses, “Belki de bu işi profesyonellere bırakmalısın,” diyormuş. Ancak bir yandan da vazgeçmek istemiyormuş. Kendini başarısız hissediyormuş, lakin bir şeyler öğrenmenin vakit aldığını ve her yanlışın bir ders olduğunu da biliyormuş.
Tam o sırada, Mete’nin aklına bir fikir gelmiş. “Acaba bilgisayarın içinde bir toz birikintisi mi var?” diye düşünmüş. Mete, bir fırça almış ve bilgisayarın içini temizlemeye başlamış. Nitekim de, birtakım modüllerin üzerinde ince bir toz katmanı varmış. Tozları dikkatlice temizledikten sonra, bilgisayarın kapağını tekrar kapatmış ve bir defa daha denemiş.
Bu sefer ekran ışığı yanmış! Bilgisayar yavaşça açılmaya başlamış. Mete’nin yüzü sevinçle aydınlanmış. “Başardım!” diye sevinçle bağırmış. Annesi, odasının kapısında durmuş ve Mete’yi izliyormuş. “Bak, tamirciye gitmemize gerek kalmadı!” demiş Mete, annesine dönüp.
Annesi gülümseyerek, “Aferin sana, lakin bazen tamircilerden de yardım almak gerekebilir, unutma,” demiş. Mete, annesinin haklı olduğunu biliyormuş. Lakin bu tecrübe ona çok şey öğretmiş. Sabır, dikkat ve azimle birçok şeyi başarabileceğini anlamış.
O günden sonra Mete, bilgisayarını daha dikkatli kullanmaya başlamış. Zira bir şeyi tamir etmek kolay değilmiş, fakat öğrenmekten asla vazgeçmemek değerliymiş.
Ve Mete Bilgisayarını Tamir Ediyor masalının sonunda Mete, her yeni tecrübesinde, bir gün tam bir bilgisayar mühendisi olmayı hayal edermiş. Kim bilir, tahminen de bir gün bu hayalini gerçeğe dönüştürürmüş.
İşte böylelikle Mete, bilgisayarını tamir etmiş ve yalnızca bir sorun çözmekle kalmamış, birebir vakitte kendi yeteneklerine de inanmayı öğrenmiş.
Mete Bilgisayarını Tamir Ediyor Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Masallarımızı instagram sayfamızdan okumak için için ise sayfamızı takip edebilirsiniz.
