Bir varmış, bir yokmuş… Bir vakitler, yemyeşil dağların ve çiçeklerle süslü vadilerin ortasında küçük bir köy varmış. Bu köyün halkı birlik içinde yaşar, düğünlerini ve bayramlarını daima birlikte coşkuyla kutlarmış.
Günlerden bir gün, köyün gençlerinden Arda ile köyün en hoş kızlarından Suna’nın düğününe karar verilmiş. Köy halkı düğün hazırlıkları için seferber olmuş. Herkes el birliğiyle çalışarak en hoş kıyafetleri hazırlamış, en lezzetli yemekleri pişirmiş.
Düğün günü gelip çattığında, köyün sokakları adeta bir şenlik alanına dönmüş. Sabahtan itibaren, köyün dört bir yanından çocuklar, gençler, yaşlılar toplanmış. Arda’nın ailesi büyük bir konvoy hazırlığına başlamış. Düğün konvoyu, köyde herkesin bildiği bir gelenekmiş; gelini almak için yapılan bu geçit merasimine herkes katılırmış.
Konvoy hazırlıkları sırasında, köyün eski püskü otomobilleri birer birer süslenmiş. Çiçekler, renkli kumaşlar, parlak kurdeleler otomobilleri adeta bir gelin üzere süslemiş. Arda ve arkadaşları da atları süslemekle görevlendirilmiş. Atların yelelerine kırmızı kurdeleler takılmış, sırtlarına rengarenk örtüler serilmiş. Çocuklar ise ellerinde bayraklarla konvoyun önünde yürüyecekmiş.
Nihayet konvoy hazır olduğunda, davulcular büyük bir coşkuyla çalmaya başlamış. “Dum da dum da, dum dum…” Köyde yankılanan davul sesi, çocukların kalbini heyecanla doldurmuş.
Konvoyun en önünde Arda, süslü beyaz bir cet binmiş; akabinde arkadaşları ve akrabaları gelmiş. Konvoy köyün dar sokaklarından ilerlerken, köy halkı onları izlemek için meskenlerinin önüne çıkmış.
Çocuklar konvoya katılmak için heyecanla yanlarında koşarken büyükler, “Durun çocuklar, konvoyun önünde değil, gerisinde yer almalısınız,” diyerek onları yönlendirmişler.
Küçük Ozan, konvoyda en önde olmak isteyen çocuklardan biriymiş. Elinde bayrakla konvoyun önünde koşmak istemiş lakin köyün yaşlıları onu nazikçe uyararak, “Arda’nın yanında yürümek büyük bir onur oğlum, lakin sen daha küçüksün, geriden gelmelisin,” demişler. Ozan biraz üzülse de en art sırada yer alarak konvoyla birlikte yürümeye başlamış.
Düğün konvoyu köyün yollarından geçerken her durdukları yerde köy halkı davet edilip konvoya katılmış. Köyün en yaşlısı olan dede, torunlarına bu konvoyun yıllardır sürdüğünü, her düğünde birebir hoşlukta yapıldığını anlatmış. “Eskiden atlarımız daha çoktu, otomobiller yoktu. Herkes atlarla, yayan yürürdü, ancak coşku birebirdi,” diye hatırlatmış. Çocuklar, dedenin anlattığı eski düğünleri merakla dinleyip gözlerinde canlandırmaya çalışmışlar.
Konvoyun son durağı Suna’nın meskeniymiş. Gelini almak için kalabalık daima birlikte Suna’nın konutunun önünde toplanmış. Arda, arkadaşlarıyla birlikte meskenin önünde zeybek oynamış. Yavaşça, ağır adımlarla başlayıp giderek hızlanan bu dans, herkesi büyülemiş. Çocuklar, büyük bir hayranlıkla Arda’nın hareketlerini izlemiş. “Bir gün biz de bu türlü yiğit olur muyuz?” diye kendi ortalarında konuşmaya başlamışlar.
Suna’nın ailesi, gelini uğurlarken duygusal anlar yaşamış. Suna, süslenmiş beyaz bir otomobile binerken gözlerinde biraz hüzün, ancak bir o kadar da memnunluk varmış. Konvoy yine hareket ettiğinde, bu kere Suna da onlara katılmış. Herkes bu hoş çifti mutluluğa uğurlamak için el sallamış.
Dönüş yolunda konvoy güzelce büyümüş; neredeyse köydeki herkes bu hoş olaya katılmak için yola koyulmuş. Davullar yeniden çalmaya başlamış. Ozan ve öteki çocuklar davulun ritmine ayak uydurarak konvoyla birlikte dans etmişler. Köyün tarlalarından geçerken konvoydaki çocuklar, ellerindeki bayrakları sallayıp, “Arda ve Suna’ya mutluluklar!” diye bağırmışlar.
Köyün meydanına geldiklerinde Arda ve Suna, halkı selamlayarak düğünün başlayacağını müjdelemişler. Çocuklar için bu, masal üzere bir gündü; her anı unutulmaz bir hatıra olmuştu.
Köyün Sevinçli Düğün Konvoyu Masalına benzeyen masallar okumak için instagram adresimizi ziyaret edebilirsiniz.
