Bir varmış, bir yokmuş. Masmavi suların derinliklerinde, mercanların renk cümbüşüyle dans ettiği büyülü bir kent varmış. Bu kentin ismi İncili Şehir‘miş. İncili Şehir’de sekiz bacağıyla bir seferde dört oyuncağını taşıyabilen, herkesten süratli yüzebilen ve en çok deniz kabuğuna sahip olan minik bir ahtapot yaşarmış. Ahtopotun ismi Mimi’ymiş.
Mimi, deniz kabuklarını toplamak için her gün büyük bir heyecanla İncili Şehir’in dört bir yanında dolaşırmış. Kıyı kıyısında parlayan taşlardan, yosunların ortasında saklanan eşsiz kabuklara kadar ne bulsa toplar, onları dikkatlice yuvasına taşırmış. Bulduklarını kimseyle paylaşmak istemezmiş hepsini de yuvasına götürürmüş. Vakitle o kadar çok kabuk biriktirmiş ki, yuvası adeta bir kabuk hazinesine dönüşmüş. Altın sarısı, gök mavisi, inci beyazı… Kabuklar rengârenkmiş ve hepsi Mimi için çok özelmiş.
Mimi’nin farkında olmadığı bir sorunu varmış. Kabuklar yuvasını o kadar doldurmuş ki, Mimi artık kapısından içeri girmekte zorlanmaya başlamış. Her seferinde yuvasına kabukların ortasından geçmeye çalışırken bir müddet debelenir, sonunda zar sıkıntı içeri sığarmış. Fakat bu durumu hiç sıkıntı etmiyormuş, zira kabuklarını çok seviyormuş.
Mimi’nin bu kabuklara olan sevgisi o kadar büyükmüş ki, onları kimseyle paylaşmayı aklından bile geçirmezmiş. Kabuklar, onun için yalnızca birer taş değil, her birinin bir hikâyesi varmış ve her gördüğünde öykülerini hatırlar gülümsermiş. Birini bulduğunda yağmur yağıyormuş, başkasını bulduğunda bir deniz yıldızyıla arkadaş olmuş… Onlar, Mimi’nin en kıymetli anılarının birer parçasıymış.
“Bu kabuklar benim hazinem onları kimseyle paylaşmam,” diye düşünürmüş. Her gün onlara tekrar tekrar bakar, en parlak olanları öne çıkarır ve saatlerce hayranlıkla seyredermiş. Mimi için kabuklarını paylaşmak, en özel anılarını diğerlerine vermek üzere bir şeymiş ve bu fikir ona çok güç geliyormuş. Niyeti bile ona berbat hissettirirmiş.
Bir gün İncili Şehir’in meydanında büyük bir telaş varmış. Süslü mü süslü bir balık olan Şila, kuyruğundaki incisini kaybetmiş! Şila incisi olmadan kuyruğunun eski ışıltısını kaybedeceğini düşünüyor ve çok üzülüyormuş.
Bütün İncili Kent inciyi aramaya başlamış. Yengeç Loki kumların altını eşelemiş, Denizatı Lola yosunların ortasını denetim etmiş, fakat inciyi bir türlü bulamamışlar.
Mimi ise en güzel arkadaşı Şila’nın üzüldüğünü görünce dayanamamış ve bir fikirle Şila’nın yanına gitmeye karar vermiş:
“Merhaba Şila çok üzgünüm, tahminen de inciyi bulamasak da sana öteki bir şey verebilirim. Kabuklarım ortasında çok hoş olanlar var!”
Mimi fikir verse de içten içe içinde büyük bir çatışma yaşamaya başlamış. Kabuklarını paylaşmak onun için o kadar zormuş ki! Her bir kabuğun onun için farklı bir anısı varmış. Ancak Şila’nın ıstırabını görmek daha da güç gelmiş.
Mimi yavaşça kabuk koleksiyonunun ortasından Şila için uygun olanları aramaya başlamış. Altın sarısı bir kabuk, gök mavisi üzere masmavi bir kabuk ve içi inci üzere parlayan çok hoş bir öteki kabuk bulmuş. Her birini eline aldığında üzülerek, “Acaba bunu versem mi vermesem mi?” diye düşünmüş.
Sonunda arkadaşının memnun olmasını istiyormuş ve tüm hamasetini toplayıp en parlak kabuğunu Şila’ya uzatmış.
Şila çabucak Mimi’nin verdiği kabuğu kuyruğuna yerleştirmiş. Kabuk o kadar hoş görünüyormuş ki, herkes hayran kalmış. Şila’nın yüzündeki memnunluk, Mimi’nin kalbini sıcacık yapmış. Daha evvel bir şeyi paylaşmanın bu kadar hoş hissettireceğini hiç bilmiyormuş.
O günden sonra Mimi daha âlâ hissetmiş kabuklarını öteki arkadaşlarıyla da paylaşmaya başlamış. İncili Şehir’de kabuklar artık yalnızca bir yuvayı dolduran taşlar değil, dostlukların temelini atan değerli armağanlara dönüşmüş.
Mimi’nin kabukları artık deniz altının derinliklerinde dostluğun ve sevginin parlayan bir simgesiydi. Mimi’nin paylaşımı, İncili Şehir’in dört bir yanında konuşulmaya başlanmış. Yosunların ve mercanların ortasında dolaşan her canlı, Mimi’nin kabuklarının sadece birer süs olmadığını, paylaşıldıkça sevgi ve memnunluk yaydığını fark etmiş.
Kabukların parıltısı, deniz altının ışık oyunlarından değil, Mimi’nin kalbindeki sıcaklıktan geliyordu.
İncili Şehir’in sakinleri, paylaşmanın ne kadar özel bir his olduğunu gördükçe, birbirlerine küçük ikramlar vermeye başladılar. Deniz yıldızları, yengeçler ve balıklar, birbirlerinin hayatını güzelleştirmek için ellerindekini paylaşmaktan memnunluk duyuyordu. Artık İncili Kent, sadece güzellikleriyle değil, dostluğun ve paylaşmanın derin manasıyla da parlıyordu.
Masal burada biter, fakat deniz altındaki dostluk ve paylaşma kıssası hiç sona ermez.
Not: Bu masalı okuduğunuz için teşekkür ederiz! Masal, çocuklara paylaşmanın dostlukları güçlendirdiğini ve memnunluğu artırdığını öğretir. Çocuklarınıza her masalın yeni bir paha kattığını hatırlatmak isteriz. Daha fazla masal ve eğitici içerik için bizi sosyal medya hesaplarımızdan takip etmeyi unutmayın!
