Bir varmış, bir yokmuş. Önce vakit içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil dağların eteklerinde kurulmuş küçük ve hoş bir köy varmış. Bu köyün ismi “Güneşliköy”müş. Güneşliköy, ismini her vakit parlayan güneşinden alırmış. Köyde neredeyse hiç yağmur yağmaz, gökyüzü her daim masmavi kalırmış.
Çocuklar her gün çimenler üzerinde koşar, parlak çiçeklerin ortasında saklambaç oynarlarmış. Ama bir gün, köyde garip bir şey olmaya başlamış.
Güneşliköy’deki ağaçlar, birer birer yapraklarını dökmüş, çiçekler solmuş, toprak çatlamaya başlamış. Irmaklar kurumuş, tarlalar susuz kalmış. Köydeki herkes çok endişelenmiş lakin ne yapacaklarını bilememişler. İşte tam o vakit, köyün bilgesi ve en yaşlısı olan Bilge Dede, köy meydanında toplanan çocuklara yağmurun öyküsünü anlatmaya karar vermiş.
Çocuklar, Bilge Dede’nin anlattıklarını her vakit büyük bir heyecanla dinlerlermiş. Bu yüzden çabucak etrafına toplanmışlar ve merak dolu gözlerle ona bakmışlar. Bilge Dede, etrafındaki bu küçük ancak dikkatli dinleyici topluluğuna gülümseyerek bakmış ve derin bir nefes alarak anlatmaya başlamış:
“Evvel vakit içinde, bizim köyümüzde yağmur bol bol yağardı. Yağmur yağdıkça ağaçlar yemyeşil olur, kollar çiçeklerle bezenirdi. Toprak suya doyar, tarlalar rahmetle dolar, ekinler uzunluk verirdi. Her şey bolluk ve rahmet içindedi. Ancak vakitle köy halkı yağmurun değerini unutur oldu. ‘Yağmur oyunlarımızı bozuyor, her yeri çamur yapıyor!’ diye şikayet etmeye başladılar. Yağmur da bu şikayetlere üzüldü ve kendini istenmeyen biri gibi hissedip köyü terk etti. O günden sonra da bir daha bu topraklara uğramadı.” demiş.
Çocuklar, Bilge Dede’nin anlattığı bu öyküyü duyunca büyük bir şaşkınlık yaşamışlar. İçlerinden biri, “Yağmur mu? Yağmur neye benzeri ki?” diye sormuş. Zira hiçbiri yağmurun ne olduğunu bilmiyormuş.
Bilge Dede, yavaşça gülümseyerek, “Yağmur, gökyüzünden yavaşça süzülen ve yeryüzüne can veren minik su damlacıklarıdır. Her bir damla, toprağa hayat getirir, ağaçları yeşertir, çiçekleri canlandırır. Yağmur, tabiatın şefkatli bir dokunuşu üzeredir.” demiş.
Ali, merakla kaşlarını çatarak sormuş: “Dede, pekala yağmur olmazsa ne yaparız? Yağmur olmadan yaşayabilir miyiz?”
Bilge Dede, Ali’nin sorusunu ciddiyetle dinlemiş ve yavaşça başını sallayarak yanıt vermiş: “Yağmur olmadan yaşamak çok sıkıntı olur, Ali. Yağmur, toprağı besler, ağaçları, çiçekleri ve tarlalardaki ekinleri büyütür. Şayet yağmur yağmazsa, hiçbir şey büyüyemez, yiyecek ve içecek bulmak imkansız hale gelir. Susuzluk, sırf bitkiler için değil, hayvanlar ve beşerler için de büyük bir tehlikedir.”
Ali, bu sözleri duyunca derin bir iç çekmiş. “O vakit yağmur, bizim en kıymetli dostumuz, değil mi Dede?” diye sormuş, gözleri büyüyerek.
Bilge Dede, Ali’nin başını okşayarak gülümsemiş ve “Evet Ali, yağmur bizim en değerli dostumuzdur. Ona paha vermeli, her damlasını bir nimet olarak görmeliyiz,” demiş.
Bu kelamlar üzerine çocuklar biraz daha endişelenmişler. İçlerinden biri, “Yağmur geri gelmezse ne olur, Dede?” diye sormuş.
Bilge Dede’nin yüzü ciddileşmiş. “Eğer yağmur geri gelmezse, ağaçlar yapraklarını döker, çiçekler solup kurur, toprak çatlar. Hayat yavaş yavaş yok olur, tarlalar susuz kalır ve ırmaklar kurur,” demiş.
Bu karşılıklar çocukların içini daha da hüzünle doldurmuş. İçlerinden en küçük olanı, akıllı ve meraklı Ayşe, gözlerinde bir damla yaşla, “Peki, yağmuru geri getirebilir miyiz, Dede?” diye sormuş.
Bilge Dede, küçük Ayşe’nin bu içten sorusuna yumuşak bir sesle yanıt vermiş: “Yağmur geri gelmeyi çok ister, Ayşe. Lakin bunun için hepimizin ona bedel verdiğimizi göstermemiz lazım. Onu tekrar sevgiyle karşılamalıyız.”
O gece, Ayşe, yatağına yatmadan evvel pencerenin önüne geçmiş, gökyüzündeki yıldızlara uzun uzun bakmış. İçinde bir umut ve sevgiyle gözlerini kapatıp sessizce dilemiş: “Sevgili yağmur, lütfen geri gel. Köyümüze yine hayat ver, doğayı ve bizleri yine canlandır.” Ayşe, dileğinin gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini bilmeden gözlerini kapatmış ve derin bir uykuya dalmış.
Sabah olduğunda, köyde bir değişiklik fark edilmiş. Gökyüzünde koyu gri bulutlar toplanmaya başlamış. Köy halkı, bu beklenmedik görüntü karşısında şaşkınlıkla gökyüzüne bakarken, gökyüzünden birinci yağmur damlası sessizce toprağa düşmüş. Kurumuş toprak, bu damlayı emdiğinde güya tekrar can bulmuş üzere olmuş.
Ayşe, penceresinden bu mucizevi anı görünce sevinçle dışarı fırlamış ve başka çocuklara seslenmiş: “Yağmur geri döndü, yağmur geri döndü! Haydi daima birlikte yağmuru karşılayalım!”
İlk başta çocuklar şaşkınlık içinde durmuşlar, zira daha evvel hiç bu türlü bir şey yaşamamışlar. Lakin kısa müddette yüreklerini toplayarak dışarıya çıkmışlar ve yağmurun altında dans etmeye, ellerini yüzlerini serin damlalarla yıkamaya başlamışlar. Her yağmur damlası, onlara adeta birer ikram üzere gelmiş. Ağaçlar süratle yeşermiş, çiçekler rengarenk açmış. Toprak suya doymuş, ırmaklar yine canlanmış, tarlalar rahmetle dolmuş.
Köydeki büyükler de yağmurun ne kadar kıymetli olduğunu yine hatırlamışlar. Yağmurun yalnızca su olmadığını, tıpkı vakitte hayatın kendisi olduğunu fark etmişler. Bilge Dede, çocukların sevinçle dans edişini izlerken onlara dönüp şöyle demiş:
“Unutmayın çocuklar, yağmur bize yalnızca su değil, tıpkı vakitte umut ve hayat getirir. Onu her vakit sevmeli ve değerini bilmeliyiz.”
Sihirli Yağmur Damlaları masalı burada biterken, artık Güneşliköy’de yağmur hiç eksik olmamış. Ne vakit gökyüzünde kara bulutlar belirse, köy halkı memnunlukla dışarı çıkıp yağmuru sevinçle karşılar olmuş. Zira artık herkes anlamış ki, yağmur yalnızca toprağı değil, kalpleri de besleyen, hayat veren bir nimetmiş. Yağmurun her damlası, köydeki herkese umut ve memnunluk getirirmiş.
Sihirli Yağmur Damlaları masalına benzeyen çocuk masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz. En hoş masalları dinlemek için ise youtube kanalımıza abone olabilirsiniz.
