Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde kalbur saman içinde Luna isminde bir tavşan varmış. Luna annesi ve babası ile birlikte yaşıyormuş. Luna keyfi yerindeyken annesine yardım edermiş. Ancak genel de keyfi olmazmış ve annesine yardım etmezmiş. Annesi Luna dan bahçeyi süpürmesini, odasını toplamasını, sofrayı hazırlamasını ve çiçekleri sulaması konusunda yardım istermiş. Luna da söylene söylene iş yaparmış. (Halbuki anneye yardım etmenin ne kadar hoş bir davranış olduğunu bilse hiç şikayet etmez.)
Günlerden bir gün anne tavşan Luna dan bahçeyi süpürmesini ve çiçekleri sulamasını rica etmiş. Luna büyük bir isteksizlikle işleri yapmaya başlamış. Çiçekleri sularken “Keşke kuşlar kadar özgür olabilsem. Hiç bir iş yapmam, bütün gün uçarım” diye söylenmeye başlamış. Luna kendi kendine konuşurken yanı başında duran ağaçta ki kuş Luna’ya seslenmiş. “Gerçekten de bizim ki uçmak mı isterdin?” demiş. Luna “Evet, sizin üzere özgür olmak istiyorum, iş yapmak istemiyorum” demiş. Kuş “Peki o vakit ben sana yardım edeceğim. Şu şekeri al ve ye, bu şeker sihirli birden uçmaya başlayacaksın ve bu istediğin için pişman olacaksın” demiş. Luna hiç düşünmeden şekeri almış ve çabucak yemiş. Bir anda kanatları çıkmış ve bir kuş üzere uçmaya başlamış. Luna artık çok memnun olduğunu düşünmüş “Dünya da uçan tek tavşan benim” diye bağırarak uçmaya devam etmiş. Luna bir kuş üzere saatlerce uçmaya devam etmiş. Bir çok serçe, güvercin, karga görmüş ve bütün kuşlar onun bu haline mana verememiş. Düzgün karnı acıkan Luna yemek yemeğe karar vermiş. Lakin ne yiyeceğini bilmiyormuş. Zira ona daima annesi yemek hazırlarmış ve annesinin yemeklerini çok severmiş. Luna biraz da üşümeye başlamış ve annesi ile babasını da özlediğini fark etmiş. Yaşadığı ormana geri dönmeye karar vermiş. Ancak ormana nasıl gideceğini bilmiyormuş. Uçmuş, uçmuş, uçmuş ancak bir türlü meskenini bulamamış. Yolda rastladığı bir kuşa yaşadığı ormanın yerini sormuş. Kuş “Orası buraya çok uzak en az iki saat uçman gerek” demiş. Luna “Peki ben ne yiyebilirim?” diye sormuş. Kuş “Etrafta bir sürü ot var onlardan yiyebilirsin” demiş. Luna “Ah olamaz. Ben olağan yemek istiyorum! Meyveler, sebzeler, hoş kokulu yemekler istiyorum” demiş. Kuş “Üzgünüm lakin benini terk etmek isteyen sensin. Artık ne bulursan onu yemelisin” demiş. Luna kuşun dediğini yapmış ve ağaçtan yapraklar yemeye başlamış. Ancak bunlar annesinin yaptıkları kadar lezzetli değilmiş. “Keşke konutumu bırakmasaydım. Annemi ve babamı çok özledim. Konutta anneme yardım etmeyi bile özledim” diye kendi kendine söylenmeye başlamış. O anda ona sihirli şekeri veren kuş yanına gelmiş. “Hayırdır tavşan kardeş. Konutunu mi özledin. Tekrar söylenmeye başladın” demiş. Luna “Evet meskenimi özledim. Lütfen meskenime gitmem için bana yardım et” demiş. Kuş “Tamam gel benimle” demiş ve tavşanı konutunun olduğu ormana getirmiş. Luna konuta dönerken annesi ve babası için bir çok çiçek toplamış.
Luna, ormana geldiğinde koşarak annesinin yanına gitmiş. “Annecim bu çiçekler sizin için. Bana ne yapılması gerekse söyleye bilirsin. Bir daha asla buradan gitmek istemeyeceğim. Hem çok üşüdüm hem de sizi çok özledim. Bir de senin hoş yemeklerin olmadan yaşayamayacağımı anladım” demiş. Anne Luna’ya sarılmış ve kuşa göz kırpmış. Zira bu kuş ile annenin Luna’ya ders vermek için yaptığı bir oyunmuş. Luna bir daha annesinin ve babasının kelamından hiç çıkmamış. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
