Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde kalbur saman içinde ormanın derinliklerinde sessizce yaşayan uygun kalpli ayı ailesi varmış. Ayı ailesinin birde yavrusu varmış. Yavru ayının ismi Bambam’mış. Bambam anne ve babasının tersine gücünü göstermekten çekinmeyen bir ayıymış.
Bambam güçlü olduğunu bildiği için gücünü kullanmaktan hiç çekinmiyormuş. Bir vuruşta odunları kırıyor, en ağır tartıları kaldırıyormuş. Bambam arkadaşlarına da makus davranan bir yavru ayıymış. Bu yüzden hiç arkadaşı yokmuş. Önüne çıkan herkese kaba davranıyor ve kimseden de korkmuyormuş. İşin berbatı bu huyu ile gurur duyuyormuş. Ancak bu gurur uzun sürmemiş. Annesi, Bambam’ın bu yaptıklarını görüyormuş ama kusurunu anlamasını bekliyormuş. Bir gün kendisine de saygısızlık yaptığında dayanamamış ve onu karşısına oturtup konuşmaya başlamış. “Bak Bambam, baban ve ben bu ormanda sevilen ayılarız. Ancak sen kimse tarafından sevilmiyorsun. Arkadaşların seninle oynamıyor, seni gören herkes öbür tarafa gidiyor bu gidişle çok yalnız kalacaksın. Bambam annesinden bu sözleri duyunca çok üzülmüş. Kimsenin onunla konuşmaması değerli değilmiş lakin annesinin ona küsmesi Bambam’ı çok üzmüş. Bambam’ın gözlerinden yaşlar akmaya başlamış. “Annemin gönlünü nasıl alabilirim” diye düşünmeye başlamış. En sonunda aklına bir fikir gelmiş. Ormanda ki öteki hayvanlara kendini sevdirirse, herkesten özür dilerse annesinin kendisini affedebileceğini düşünmüş ve çabucak işe koyulmuş. Evvel arkadaşlarının yanına gitmiş ve hepsinden özür dilemiş bir daha yapmayacağına dair arkadaşlarına kelam vermiş. Daha sonra yolda gördüğü yaşlı hayvanlara yardım edip konutlarına götürmüş. En son da annesinden özür dilemiş. Lakin annesi Bambam’ı tam olarak affetmemiş. Zira onun değiştiğine inanamıyormuş. Ortadan günler geçmiş anne ayı yavrusuyla konuşuyormuş lakin bir tarafı da ona kırıkmış. Bambam konuttan çıkmış ve giderken annesine arkadaşlarının yanına gittiğini söylemiş ancak anne bu duruma pek inanamamış zira Bambam hiç kimse ile daha evvel oynamamış. Anne ayı çabucak birçoklarının gerisinden çıkmış ve nereye gittiğine bakmış. Hakikaten de arkadaşları ile oyun oynuyormuş.
Anne, bir mühlet daha yavru ayıyı izlemeye devam etmiş. Bambam’ın meskene dönüş yolunda, yaşlılara yardım ettiğini, yolda gördüğü hayvanlara selam verdiğini gören annesi çok sevinmiş. Yavrusundan evvel meskene gitmiş ve onun için hoş yemekler hazırlamış. Bambam meskene geldiğinde annesi ona kocaman sarılmış. Artık onu büsbütün affettiğini, güzel bir çocuk olduğu için çok keyifli olduğunu ve artık onunla gurur duyduğunu söylemiş. Bambam da annesine bir daha berbat bir çocuk olmayacağı konusunda kelam vermiş. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
