Bir varmış, bir yokmuş. Küçük bir köyde, maceradan maceraya koşmayı seven Can isminde meraklı bir çocuk yaşarmış. Can daha evvel büyülü bir oda ve köyün sırlarını keşfetmiş, fakat bu defa çok daha farklı bir macera için hazırlanıyormuş. Dün kapısının önünde bulduğu harita ve mektup, onu tekrar ormanın derinliklerine çağırmış.
Can sabahın birinci ışıklarıyla sırt çantasını alıp yola koyulmuş. Ormanın derinliklerine yanlışsız yürürken, kuşların cıvıltısı ve yaprakların fısıltıları ortasında heyecanla ilerlemiş. Fakat Can’ın bilmediği bir şey varmış. Bu seferki macerası, dün ki kadar kolay olmayacakmış. Gizemli orman, Can’a yeni bir şeyler öğretecekmiş.
Can, ormanda ilerlerken bir çalının gerisinden titrek bir ses duymuş. Çabucak sesin geldiği yere hakikat koşarak çalıları aralamış ve dikenlerin ortasında sıkışmış küçük bir tavşan görmüş. Tavşan, çaresizce çırpınıyor lakin kurtulmayı başaramıyormuş.
Can, “Merak etme, seni kurtaracağım!” demiş ve çabucak işe koyulmuş.
Dikenler o denli sert ve sıkmış ki, Can elini uzatır uzatmaz minik çizikler oluşmaya başlamış. Lakin tavşanın kaygıyla titreyen bakışları, Can’a bir an bile duraksatmıyormuş. “Dayan, seni buradan çıkaracağım,” diye fısıldamış.
Ellerini dikkatlice hareket ettirerek dikenlerin ortasındaki boşlukları bulmaya çalışmış. Dikenler, güya ince bir ip yumağı üzere her yeri sarmış; en küçük bir hareketle Can’ın elinde daha fazla çizik bırakıyormuş.
Can, “Bunu başarabilirim,” diye kendi kendine cüret vermiş. Evvel büyük dikenleri yavaşça yana itmiş, akabinde daha küçük olanları tek tek çıkarmış. Ellerinin acısını hissetse de bir an bile tereddüt etmemiş. Tavşan ise endişeyle bir köşeye sinmiş halde onu izliyormuş.
Sonunda, dikenlerin ortasına sıkışmış tavşanın minicik patisini hür bırakmayı başarmış. Tavşan, bir anda yerinden zıplamış, lakin sonra dönüp Can’a bakmış. Küçük, parlak gözleri adeta minnetle dolmuş.
Sanki teşekkür eder üzere başını eğmiş ve yavaşça uzaklaşmaya başlamış. Can, tavşanı izlerken kalbinin sıcak bir memnunlukla dolduğunu hissetmiş. Bu küçük tavşana yardım etmek, ona ne kadar güçlü ve âlâ bir çocuk olduğunu hatırlatmış.
Can, ormanda biraz daha ilerledikten sonra büyük bir meşe ağacının altında hengame eden iki sincap görmüş. Sincaplar, birbirlerine bağırıyor ve kısımlardan aşağı meşe palamutları atıyormuş. Can, onların yanına giderek kollarını iki yana açmış. “Hey, neden arbede ediyorsunuz? Bir meseleniz varsa, birlikte çözebiliriz,” demiş.
Birinci sincap, öfkeyle kuyruğunu sallayarak, “Bu palamutları ben buldum! Günlerdir topluyorum, hepsi benim!” diye bağırmış. Başkası ise kollarını göğsüne kavuşturmuş ve burnunu havaya kaldırarak, “Ama bu ağacı birinci ben gördüm! O yüzden bütün palamutlar benim hakkım!” diye yanıt vermiş.
Can, sincapların tartışmasını bir müddet dinlemiş, sonra derin bir nefes alarak ortalarına girmiş. “Hey, dostlar! Neden bu türlü arbede ediyorsunuz? Palamutları paylaşsanız hem ikiniz de memnun olursunuz hem de hengame etmek yerine daha çok palamut toplayabilirsiniz,” demiş.
Sincaplar bir an durup birbirlerine kuşkuyla bakmışlar. Birinci sincap, “Ama… Ya o hepsini alırsa?” diye sormuş. Başka sincap da, “Ya bana yardım etmezse?” diyerek telaşını lisana getirmiş.
Can, gülümseyerek, “Kavga ederek hiçbir şey kazanamazsınız. Fakat birlikte çalışırsanız, çok daha fazla palamut toplayabilirsiniz. Hem tahminen birbirinize yardım ederken çok düzgün arkadaş olursunuz,” demiş.
Sincaplar bu defa başlarını sallayarak düşünmüşler. Sonunda birinci sincap, “Haklısın, tahminen de hengame etmek yerine bir arada çalışmalıyız,” demiş. Oburu ise kuyruğunu oynatarak, “Evet, bu türlü daha fazla palamudumuz olur!” diye eklemiş.
Böylece sincaplar barışmış ve birlikte çalışmaya başlamışlar. Birlikte kollardan düşen palamutları topluyor, ortada birbirlerine gülerek bakıyorlarmış. Can, onları izlerken içten bir memnunluk hissetmiş. “Bakın işte böyle!” demiş ve onların dostça işbirliğini izleyerek yoluna devam etmiş.
Ormanın sonunda, Can karanlık bir mağaraya ulaşmış. Mağaranın girişinde kocaman bir gölge duruyormuş.
Bu gölge, güya devasa bir yaratığın siluetiymiş üzere ürkütücü görünüyormuş. Gözleri üzere parlayan iki ışık ve sivri dişlere benzeyen formlar Can’ı bir an korkutmayı başarmış. Gölge, rüzgârla birlikte hareket ediyor ve daha da korkutucu görünüyormuş.
Kalbi süratle çarparken kendi kendine, “Belki de buradan uzaklaşmalıyım,” demiş. Lakin sonra derin bir nefes almış ve durup düşünmüş. “Bu benim cüret imtihanım. Kaygılarımla yüzleşmeliyim!” diyerek yüreğini toplamış ve adım adım gölgeye yanlışsız yürümeye başlamış.
Attığı her adımda mağaradan yankılanan ayak sesleri, Can’ın kalbini daha da hızlandırıyormuş. Lakin durmamış. “Başarabilirim,” diye fısıldamış kendi kendine.
Gölgeye yaklaştıkça, onu daha net görmeye başlamış. Kocaman görünen bu gölge, aslında büyük bir yaprak yığınının üzerinde oturan bir baykuşmuş!
Baykuş, kanatlarını çırparak havaya kalkmış ve Can’a gerçek konuşmuş: “Cesaretini gösterdin, küçük dost. Korkularına yenilmedin ve bu sınavı muvaffakiyetle geçtin. Artık ormanın sırlarını öğrenmeye hazırsın.” demiş.
Can, baykuşun kelamlarını duyunca derin bir nefes almış ve gülümsemiş.
Baykuş, kanadıyla mağarayı işaret etmiş. Can, kendinden emin adımlarla mağaraya yanlışsız yürümüş. Artık korkmuyormuş. Zira anlamış ki, gerçek yürek, endişeye karşın ilerleyebilmekmiş.
Mağaranın içinde büyüleyici bir ışık varmış. Can, dikkatle ışığın kaynağına yanlışsız yürümüş. Ortada, yuvarlak ve parlak bir kristal küre duruyormuş. Kürenin içinde Can’ın köyünden başlayıp ormanın derinliklerine kadar uzanan bir harita görünüyormuş. Harita, güya canlıymış üzere yavaşça hareket ediyormuş.
Tam o anda, mağaranın duvarlarından yankılanan yaşlı ağacın sesi duyulmuş:
“Can, bu kristal küre senin hamasetin ve güzelliğinin mükafatıdır. Bu imtihanları geçerek, köyünün yeni koruyucusu olmaya hak kazandın. Artık bu kristal sana rehberlik edecek ve köyünü müdafaan için bilgelik verecek. Fakat unutma, gerçek bir esirgeyici, cüretini ve güzelliğini her vakit paylaşır.”
Can, kristal küreyi ellerine aldığında, içinde sıcacık bir ışık hissetmiş. O an anlamış ki, gözetici olmak yalnızca güçlü olmak değil, yeterlilikle ve cüretle dolu bir kalbe sahip olmakmış. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle, “Elimden gelenin en düzgününü yapacağım!” demiş.
Köyüne döndüğünde, yaşadıklarını ailesine ve komşularına anlatmış. Herkes Can’ın hamasetiyle gurur duymuş ve ona köyün yeni koruyucusu olarak güvenmiş. O günden sonra Can, hem köyünü korumuş hem de ormanda yaşayan dostlarıyla barışı sürdürmüş.
Ve böylelikle Can ve Ormanın Büyük Sınavı masalı keyifli bir biçimde sona ermiş. Şayet sizler de en hoş masalları instagram sayfamızdan dinlemek isterseniz, sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
