Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yeryüzünün derinliklerinde, gizemli bir krallık olan Cüceler Kozmosu bulunurmuş. Bu krallıkta cüceler, tabiatla ahenk içinde yaşar, sihirli bahçelerde çalışır ve geceleyin parlayan taşlarla dolu madenlerde eğlenceli oyunlar oynarlarmış.
Cüceler Evreni’nin en değerli özelliği ise, her gece gökyüzünü aydınlatan sihirli bir ışıkmış. Bu ışık, yalnızca cücelerin görebildiği bir ışıkmış ve cücelerin memnunluk kaynağıymış.
Bir gün, hiç beklenmedik bir şey olmuş. O sihirli ışık apansızın sönmüş ve Cüceler Kozmosu karanlığa bürünmüş. Cüceler büyük bir endişeye kapılmışlar zira bu ışık onların sevincinin ve huzurunun simgesiymiş. Krallığın en yaşlı ve bilge cücesi olan Bilge Tundra, çabucak tüm cüceleri toplayarak bir ortaya getirmiş. “Sihirli ışığımız kayboldu, lakin biz onu geri getirebiliriz,” demiş Bilge Tundra. “Ancak bu, çok mert bir cücenin yapabileceği bir iş.”
O sırada, kalabalığın ortasında duran genç bir cüce olan Toprak öne çıkmış. Toprak, öteki cücelerden biraz daha küçücük ve zayıfmış lakin kalbi kocamanmış. “Ben bu ışığı geri getirmek için ne gerekiyorsa yaparım,” demiş cesurca.
Bilge Tundra, Toprak’a minnetle bakmış. “O vakit, Cüret Dağı’na gitmelisin,” demiş. “O dağın doruğunda, kaybolan ışığımızın sırrı gizli. Lakin, bu seyahat birçok tehlike ve zorlukla dolu olacak.”
Toprak, Bilge Tundra’nın söylediklerini dinleyip yola çıkmaya karar vermiş. Yanında yalnızca küçük bir çanta ve Bilge Tundra’nın verdiği bir haritayla Cüret Dağı’na gerçek yola çıkmış. Yolda, derin vadilerden geçmiş, sisli ormanlardan ilerlemiş ve soğuk rüzgarlarla karşılaşmış. Lakin her seferinde kalbindeki hamaseti hatırlayarak devam etmiş.
Bir gece, Toprak karanlık bir mağaraya sığınmış. Mağaranın içinde bir şeyin onu izlediğini fark etmiş. Bu, mağarayı koruyan ve ışığı çalan berbat bir ruhmuş. Ruh, Toprak’ı kandırmaya çalışmış, “Sen bu ışığı bulamazsın, geri dön,” demiş. Ancak Toprak, ruhun oyununa gelmemiş. “Ben buraya ışığımızı geri almak için geldim ve ne olursa olsun geri dönmeyeceğim,” demiş kararlılıkla.
Ruh, Toprak’ın kararlılığından etkilenmiş ve ona bir ipucu vermiş: “Işık, Yürek Dağı’nın en zirvesindeki Gizemli Göl’ün altında gizli. Fakat oraya ulaşmak için evvel gölün derinliklerine dalman gerek,” demiş.
Toprak, ruhun söylediklerini dikkatle dinledikten sonra minnetle başını sallamış ve hamasetle yoluna devam etmiş. Yürek Dağı’nın doruğuna ulaştığında, karşısında büyük bir göl belirmiş. Gölün suyu, ay ışığının altında adeta gümüş bir örtü üzere parlıyormuş, güya tüm sırları saklayan bir ayna üzere derinmiş.
Toprak, göle gerçek yaklaştığında, kalbinin süratle attığını hissetmiş. Gölün derinliklerinde cücelerin kaybolan ışığının gizli olduğunu bilmek, ona bir yandan umut verirken bir yandan da büyük bir sorumluluk yüklemiş. Derin bir nefes alarak suya dalmış, serin suyun içinde yavaşça ilerlerken etrafında parıldayan ışık huzmeleri görmeye başlamış.
Gölün tabanına vardığında, Toprak karşısında muazzam bir ışık kaynağı bulmuş. Lakin bu ışığı geri almak için büyük bir fedakarlık yapması gerekiyormuş. Işığı özgür bırakmak için kalbindeki tüm hamaseti ve sevgiyi bu suyun derinliklerine bırakmalıymış.
Bu, Toprak için en sıkıntı karar olmuş. Kendi kalbindeki yürek ve sevgiyi kaybetmek, onu eksik bırakacak bir fedakarlık üzere görünmüş. Fakat, cücelerin memnunluğu ve ışığın geri dönmesi için bu fedakarlığı yapması gerektiğini anlamış.
Toprak, bir an durup gölün tabanındaki ışığa bakmış. “Bu ışık, cücelerimizin memnunluğu ve geleceği için yanmalı,” diye fısıldamış kendi kendine. Ve büyük bir kararlılıkla, kalbindeki tüm cüreti ve sevgiyi suyun derinliklerine bırakmış. Tam o anda, gölün tabanındaki ışık apansızın parlamaya başlamış ve gölün suları altın üzere ışıldamış. Bu ışık, yavaş yavaş gölden yükselerek gökyüzüne gerçek süzülmüş ve tüm Cüceler Evreni’ni aydınlatmış.
Toprak, suyun yüzeyine çıkarken içini büyük bir huzur kaplamış. Kalbinde eksiklik hissi beklerken, bilakis daha da güçlenmiş bir biçimde kendini hissetmiş. Zira aslında cücelerin gerçek gücü, bir kişinin kalbinde değil, tüm cücelerin birbirine olan sevgisi ve dayanışmasında gizliymiş.
Köyüne geri döndüğünde, tüm cüceler onu büyük bir coşkuyla karşılamış. Toprak, cüceler ortasında bir kahraman olarak anılmaya başlamış. Lakin o, her vakit mütevazı kalmış ve şöyle demiş: “Bu ışık, hepimizin kalbindeki cüret ve sevgiden doğdu. Bu kıymetler asla kaybolmaz, zira biz bir ortada olduğumuz sürece ışığımız daima parlayacak.”
Cüceler Kozmosu ve Kaybolan Işık masalı burada bitmiş lakin o günden sonra, Cüceler Evreni’nde ışık bir daha hiç sönmemiş. Cüceler, her zamankinden daha memnun, daha güçlü bir halde yaşamaya devam etmişler. Toprak ise, kendi kalbindeki hamasetin ve sevginin asla bitmediğini, zira bunların aslında tüm cücelerin kalplerinde daima var olduğunu öğrenmiş.
Cüceler Kozmosu ve Kaybolan Işık Masalına benzeyen “Çocuk masalları” okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz. En hoş masalları dinlemek için ise Youtube kanalımızı ziyaret edebilirsiniz.
