Kocaman bir kentin ortasında büyük bir apartmanda yaşayan Elif isminde küçük bir kız çocuğu varmış. Elif büyük kentte yaşıyor ve uçsuz bucaksız ovalar, ağaçlar ve çiçeklerle dolu doğayı yalnızca televizyondaki sinemalarda, belgesellerde görüyormuş. Şimdi 8 yaşında olan Elif sinemalarda bu doğallıkları gördükçe daha çok seviyormuş. Bir gün annesine ovaları, ormanları ve çiçeklerle dolu kırları hakikaten görmek istediğini söylemiş.
Annesi ve babası Elif’in bu isteğini kırmamışlar. Hafta sonu ailece kamp yapmaya gitmişler. Gittikleri yer çabucak bir ormanın kıyısındaymış. Çadırlarını kurmuşlar, annesi yemek yaparken babası da onun sallanması için bir salıncak kurmaya başlamış. Ormanı, çiçeklerle dolu kırları gören Elif memnunluktan uçuyormuş.
Şarkılar söylemeye ve koşup zıplamaya başlamış. Onun bu memnun hali anne ve babasını da çok keyifli etmiş. Bu halde keyifli bir hafta sonu geçirmişler. Lakin hoş şeyler kısa sürer derler ya hafta sonu da su üzere akıp geçmiş. Eşyalarını toplayıp kente apartman hayatına geri dönmüşler. Elif ise hafta sonu gittiği ormana, kırlara aşık olmuş. Artık daima orda yaşamak istiyormuş.
Annesine: “Anne ben tabiatın içinde yaşamak istiyorum, lütfen tekrar oraya gidelim oraya yerleşelim.” demiş. Annesi: “Yavrum bu isteğini yapamayız, babanın işi burada ayrıyeten senin okulun var.” dese de Elif ısrar ediyormuş. Israr etmekle yetinmiyor, hiç durmadan ağlıyor, yemek yemiyormuş. Kızlarının bu durumuna çok üzülen Elif’in anne babası tahlil olarak kente yakın bir köyden konut almışlar. Oraya gidip yerleşmişler.
Baba artık meskenden çalışmaya başlamış. Bu durum tabiata aşık olan Elif’i çok keyifli etmiş. Hem istediği üzere kırlarda koşup oynuyormuş hem de babası daima onlarla birlikteymiş. Tertemiz tabiatın içinde Elif daima memnun ve mesut bir hayat yaşamış.
