Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, dağların eteğinde küçük, sevimli bir köyde Eylül isminde bir kız yaşarmış. Eylül, öteki çocuklardan biraz farklıymış; daima hayal kurar, taşlardan kuleler yapar, rüzgârla konuşurmuş.
Ama onu en çok heyecanlandıran şey, köydeki yaşlı sihirbaz Haldun Usta’nın anlattığı sihirli hikayelermiş.
Haldun Usta her ay köy meydanında bir şov yapar, insanların ağzını açık bırakırmış. Eylül, o şovları izlerken sihirle dolu bir dünyanın kapısını araladığını hissedermiş.
Eylül, bir gün yüreğini toplamış ve Haldun Usta’nın kapısını çalmış. “Beni çırak olarak alır mısınız?” diye sormuş ürkekçe. Yaşlı sihirbaz gözlüklerinin üzerinden Eylül’ü süzmüş ve gülümsemiş. “Sihir, sabır ister kızım. Sahiden istiyorsan, yarın sabah erkenden gel,” demiş.
Eylül, sonraki sabah güneş doğmadan Haldun Usta’nın kapısına varmış. Usta, ona birinci olarak kolay bir düğüm hilesini öğretmiş. “Her sihirbaz evvel el hünerlerini geliştirmeli,” demiş. Eylül, günlerce iplerle çalışmış, sabırla düğümleri çözmüş ve sihirli dokunuşları öğrenmiş. Fakat bu, işin yalnızca başlangıcıymış.
Haldun Usta, Eylül’e her gün yeni bir şey öğretirmiş. Bir gün mendilleri kaybetme hilesi, bir gün kartlarla yapılan bir oyun… Eylül, öğrendikçe daha da heyecanlanır, geceleri yatağında yeni sihirler hayal edermiş. Lakin sihirbazlık yalnızca el çabukluğu değilmiş. Haldun Usta, ona köyün tarihinden, tabiatın gücünden ve sabrın kıymetinden de bahsedermiş.
Aylar gemiş, yıllar geçmiş, Eylül artık öğrendiklerini sergileyecek kadar hazır hale gelmiş. Köyde bir şenlik düzenlenmiş ve Haldun Usta, Eylül’ün birinci sefer sahneye çıkmasına müsaade vermiş.
Eylül’ün birinci numarası, boş bir şapka içinden tavşan çıkarmak olmuş. Köylüler şaşkınlıkla birbirine bakmış, çocuklar kahkahalarla alkışlamış. Daha sonra mendillerle yaptığı bir hilede, renkli mendilleri gökyüzüne bırakmış ve onlar bir anda kuşlara dönüşmüş üzere görünmüş. Şov bittiğinde herkes Eylül’ü alkışlamış ve o, memnunluktan havalara uçmuş.
Eylül, yıllar boyunca Haldun Usta’nın yanında çalışmış, sihirbazlık yeteneklerini geliştirmiş. Artık köyde tanınan bir sihirbaz olmuş. Lakin Eylül’ün hayalleri daha da büyükmüş. O Türkiye’nin en büyük sihirbazı olmak istiyormuş.
Bunun için farklı kentlerde, farklı sihirbazlardan yeni numaralar öğrenmiş. Şovlarını büyütmüş, her seferinde seyircileri daha fazla şaşırtmayı başarmış ve artık yavaş yavaş tanınmaya başlamış.
Günlerden bir gün, İstanbul’daki büyük bir sihir gösterisine katılmak için davet almış. Eylül, bu şovda hayatının en büyük performansını sergilemek istemiş. Aylarca çalışmış, yeni numaralar geliştirmiş ve en ince ayrıntısına kadar her şeyi planlamış.
Gösteri günü geldiğinde salon tıklım tıklım dolmuş. Birinci numarası bir ateş çemberinin içinden geçmek olmuş. Seyirciler nefeslerini tutmuş, Eylül’ün hamasetine hayran kalmış. Daha sonra bir sandığı kapatmış ve içinden küçük bir serçe çıkarmış. Her numarası, seyircilerde başka bir hayranlık uyandırmış.
Gösteri bittiğinde salon alkışlarla inlemiş. Gazeteciler ona “Türkiye’nin En Büyük Sihirbazı” ismini vermişler. Eylül, başını gökyüzüne kaldırıp bir yıldız üzere parlayan ay ışığına bakmış. Hayallerinin peşinden gitmenin, çalışmanın ve sabrın ne kadar değerli olduğunu bir sefer daha anlamış.
Eylül, köyüne geri döndüğünde çocuklara sihirbazlık öğretmeye başlamış. Onlara her numaranın ardındaki sırrı ayrıntılıca anlatmış fakat bir sırrını asla kimseye açıklamamış: Hayal gücünü. Zira Eylül, sihrin asıl kaynağının, insanın hayal gücü olduğunu biliyormuş fakat gerçek bir sihirbazın bunu kendisi bulması gerekiyormuş.
Ve köydeki her çocuk, Eylül’ün Sihirbazlık Macerası masalını dinlerken gözlerini parıldatan bir hayalin peşinden koşmaya başlamış.
Eylül’ün Sihirbazlık Macerası Masalına benzeyen masallar okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
