Bir varmış, bir yokmuş… Kentte yaşayan, meraklı ve tatlı mı tatlı bir kız varmış. İsmi Hale’ymiş. Hale, büyük binaların, trafik ışıklarının olduğu bir apartmanda yaşıyormuş. Fakat bu yaz, ailesiyle birlikte kentten çok uzaklardaki köy meskenlerine tatile gidecekler diye heyecan içindeymiş. Hale, köyü yalnızca masallarda duymuş, fotoğraflarda görmüş. Artık ise oraya gitmek, orada yaşamak onun için hem çok enteresan hem de biraz korkutucuymuş.
“Anne, köy nasıl bir yer? Kentteki üzere parklar var mı? Meskende internet çekiyor mu?” diye sormuş Hale. Annesi gülümseyerek, “Göreceksin, köy apayrı bir dünya. Orada ağaçlar, tarlalar, hayvanlar var. İnan bana, çok eğleneceksin,” demiş. Hale, hâlâ tam olarak neyle karşılaşacağını bilmese de bu maceraya hazırmış.
Uzun bir seyahatten sonra köye varmışlar. Hale, otomobilden iner inmez etrafına bakınmış. Gökyüzü kentteki üzere gri değil, masmaviymiş. Ağaçlar rüzgarla dans eder üzere sallanıyor, çiçekler mis üzere kokuyormuş. Fakat bir şey çok tuhafmış: Etrafında hiç büyük binalar yokmuş! “Anne, burada hiç apartman yok. Biz nerede kalacağız?” diye sormuş şaşkınlıkla.
Annesi gülerek, “Şu gördüğün küçük, şirin meskende kalacağız,” demiş. Hale, gözlerini kocaman açmış. Konut sahiden küçükmüş lakin çatısında şirin bacası, bahçesinde de minik bir salıncak varmış.
Eve girdiklerinde Hale çabucak koşarak odasını keşfetmeye başlamış. Ancak bir şey onu çok şaşırtmış: “Anne, burada ne kalorifer var ne de klima! Nasıl ısınacağız?” diye sormuş. Annesi, “Burada soba var tatlım. Sobayı yakacağız, o bizi hem ısıtacak hem de yemeklerimizi pişireceğiz,” demiş. Hale, sobanın ne olduğunu pek anlamamış lakin annesinin gülümsemesi ona itimat vermiş.
İlk gece köyde biraz garip geçmiş. Hale, sobanın çıtırtılarını dinlerken uykuya dalmakta zorlanmış. Kentteki üzere sokak lambalarının aydınlattığı yollar yokmuş, her yer karanlıkmış. “Anne, burası çok sessiz. Kentte otomobil sesleri vardı, lakin burada hiçbir şey duyulmuyor,” diye mırıldanmış. Annesi, “Bu sessizlik huzurun sesi, Hale. Vakitle alışırsın,” demiş.
Sabah olduğunda Hale, erkenden uyanmış. Konutun bahçesine çıktığında ise tavukları ve keçileri görünce çok şaşırmış. “Anne, burada tavuklar hakikaten var! Onlar bizim mi?” diye sormuş heyecanla. Annesi, “Evet, Hale. Tavuklarımız var, keçilerimiz de. Bugün onlara yem vermek ister misin?” demiş. Hale biraz çekinmiş lakin annesinin yanında durması onu rahatlatmış. Tavuklara yem verirken, onların nasıl süratlice peşinden koştuklarını izlemek çok eğlenceliymiş.
Günler geçtikçe Hale, köydeki hayatın kentteki üzere olmadığını fark etmeye başlamış. Kentte sabahları alarm sesiyle uyanırken, köyde horoz sesiyle uyanıyormuş. “Anne, horoz neden bu türlü bağırıyor? Çok komik!” demiş. Annesi gülerek, “Horozlar sabah güneşi selamlar ve herkesi uyandırır,” demiş. Hale, horozların bu vazifesini çok şirin bulmuş.
Bir gün Hale, annesiyle köy fırınına gitmiş. Fırından çıkan ekmek kokusu bütün köyü sarmış. Hale, fırının içinde yanan odunları görünce merakla sormuş: “Anne, burada ekmekleri makineler yapmıyor mu? Neden odunla pişiriyorlar?” Annesi, “Burada her şey doğal ve eski metot, Hale. Ekmeğin en lezzetli hali bu türlü pişer,” demiş. Hale, sıcacık ekmeği tadarken nitekim de kentte yediği ekmeklerden çok daha lezzetli olduğunu fark etmiş.
Hale, köyde her gün yeni bir şey öğreniyormuş. Bir gün bahçede çapa yapan komşu teyzeyi izlerken, “Anne, bu teyze ne yapıyor?” diye sormuş. Annesi, “O teyze toprağı ekiyor, Hale. Burada beşerler kendi yiyeceklerini kendileri yetiştirirler,” demiş. Hale, kentte marketlerden aldıkları sebzelerin aslında toprağın bir armağanı olduğunu öğrenmiş
Köydeki beşerler da Hale’ye çok sıcak davranıyormuş. Her gün bir komşu, Hale’ye yeni bir şey gösteriyormuş. Bir gün ona inekleri sağmayı, öbür bir gün bahçede nasıl meyve toplandığını öğretmişler. Hale, köyde herkesin birbirine nasıl yardım ettiğini gördükçe kentle köy ortasındaki farkları daha uygun anlamaya başlamış. “Anne, kentte komşularımızı pek tanımıyoruz lakin burada herkes birbirini tanıyor,” demiş. Annesi de, “Evet Hale, köyde herkes bir aile üzere olur. Herkes birbirine yardım eder,” diye yanıt vermiş.
Tatilin son gününe gelindiğinde Hale, köyde öğrendiği her şeyi düşünüyormuş. Sobayı yakmayı öğrenmiş, tavukları beslemiş, bahçede zerzevat yetiştirmenin ne kadar sıkıntı ancak bir o kadar da keyifli olduğunu anlamış. Ancak köyde en çok güzeline giden şey, her sabah tabiatın sesiyle uyanmak olmuş. “Anne, köydeki hayat çok farklı ancak çok hoşmuş,” demiş. Annesi de gülümseyerek, “Bunu öğrenmene çok sevindim Hale. Artık köyde öğrendiğin her şeyi kente döndüğümüzde arkadaşlarına da anlatabilirsin,” demiş.
Hale, köyden ayrılırken içinden bir ses, “Bir dahaki tatilde tekrar köye geleceğiz,” diyormuş. Zira artık köy, onun için yalnızca bir tatil yeri değil, yeni keşiflerle dolu bir macera dünyasıymış.
Ve işte, Hale’nin Köydeki Macerası Masalı böylelikle bitmiş. Fakat köy, Hale’nin kalbinde daima bir yer edinmiş.
Hale’nin Köydeki Macerası Masalına benzeyen uyku masalları okumak için temasa tıklayabilirsiniz.
