Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde, kalbur saman içinde, küçük ve sevecen bir kasabada keyifli bir aile yaşarmış. Bu aile, anne Ayşe, baba Mehmet ve şirin kızları Elif’ten oluşuyormuş. Elif, güler yüzlü, tatlı lisanlı ve hayal gücü geniş bir çocukmuş. En çok sevdiği şey ise ışıkların parıltısıymış.
Kasabada kış mevsimi tüm hoşluğuyla karar sürüyormuş. Kar taneleri gökyüzünden süzülerek yeryüzüne iniyor, her yeri beyaza bürüyormuş. Konutların çatılarında kar birikmiş, sokaklar sessizliğe bürünmüş. Yeni yılın yaklaşmasıyla birlikte, kasaba meydanı rengârenk süslenmiş, dükkânların vitrinleri ışıl ışıl olmuş.
Bir akşam, Elif pencereden dışarı bakarken komşularının konutlarındaki ışıkları görmüş. Ağaçlarının üzerine asılan renkli ışıklar ve süsler, Elif’in kalbini sevinçle doldurmuş. Çabucak anne ve babasının yanına koşmuş.
“Anneciğim, babacığım! Biz de bir yılbaşı ağacı alıp süsleyebilir miyiz?” diye sormuş.
Annesi Ayşe, Elif’in bu isteğini duyunca gülümsemiş. “Ne dersin Mehmet? Bu yıl biz de bir ağaç alalım mı?” demiş.
Babası Mehmet düşünmüş ve “Tabii ki, kızımızın isteğini yerine getirelim. Yarın pazara gidip en hoş ağacı seçelim,” demiş.
Elif sevinçten yerinde duramamış. O gece yatmadan evvel, ışıl ışıl bir ağacın hayalini kurmuş. Renkli ışıklar, parlak süsler ve en zirvesinde parlayan bir yıldız…
Ertesi sabah, aile sıcak giysilerini giymiş ve pazara yanlışsız yola çıkmış. Sokaklar karla kaplıymış, ancak Elif’in içindeki heyecan onu hiç üşütmüyormuş. Pazarda çeşit çeşit ağaçlar, süsler ve ışıklar satılıyormuş. Elif, gözlerini büyük bir hayranlıkla etrafa bakmış.
Bir tezgâhın önünde durmuşlar. Burada, taze ve hoş kokulu çam ağaçları sıralanmış. Elif, ağaçların ortasında dolaşırken bir tanesi dikkatini çekmiş. Orta uzunluklu, kısımları sık ve yaprakları yemyeşil bir ağaçmış bu.
“Anne, baba! Bakın, bu ağaç ne kadar güzel!” demiş.
Babası Mehmet ağaca bakmış ve “Gerçekten de çok hoş bir ağaç. Ne dersin Ayşe?” diye sormuş.
Annesi de gülümseyerek “Evet, bu ağacı alalım,” demiş.
Ağacı satın almışlar ve yanındaki dükkândan süsler ve ışıklar seçmişler. Elif, bilhassa renkli ışıkların olduğu kutuyu görünce çok memnun olmuş.
“Eve gidip çabucak süsleyelim mi?” diye sabırsızlıkla sormuş.
“Evet, kızım. Fakat evvel sıcak bir çay içelim, sonra başlayalım,” demiş annesi.
Eve döndüklerinde, ağacı salonun en hoş köşesine yerleştirmişler. Elif, sabırsızlıkla süsleri kutudan çıkarmaya başlamış. Anne ve babası da ona yardım etmiş.
“Ağacımızı nasıl süslemek istersin Elif?” diye sormuş babası.
“Önce ışıkları asalım, sonra süsleri dağıtalım,” demiş Elif.
Böylece ışıkları dikkatlice ağacın kısımlarına yerleştirmişler. Elif, ışıkların kablolarını kolların ortasından geçirirken renklerin nasıl görüneceğini hayal ediyormuş. Akabinde, kırmızı, altın ve gümüş renkli süsleri kısımlara asmışlar. En son, ağacın zirvesine parlak bir yıldız yerleştirmişler.
“Sıra geldi ışıkları yakmaya!” demiş Elif heyecanla.
Babası elektrik fişini prize takmış ve bir anda oda rengârenk ışıklarla dolmuş. Elif, gözlerini ayıramadan ağaca bakmış.
“Ne kadar da hoş parlıyorlar! Güya gökyüzündeki yıldızlar konutumuza inmiş üzere,” demiş.
O akşam ailece ağacın etrafında toplanmışlar. Annesi sıcak çikolata yapmış, babası ise yeni yıl müzikleri çalmış. Elif, müziklere eşlik etmiş ve sevinçle dans etmiş.
Günler geçtikçe, Elif her sabah uyanır uyanmaz ağacın yanına gidip ışıkları yakmış. Işıkların parıltısı ona memnunluk veriyormuş. Arkadaşlarını da konuta davet etmiş ve onlarla birlikte ağacın etrafında oyunlar oynamışlar.
Bir gün, Elif okuldan dönerken sokakta yaşlı bir teyze görmüş. Teyze, ağır bir torba taşıyormuş ve çok yorgun görünüyormuş. Elif çabucak yanına gitmiş.
“Teyzeciğim, size yardım edebilir miyim?” diye sormuş.
Yaşlı teyze gülümsemiş. “Teşekkür ederim evladım, çok naziksin,” demiş.
Elif, teyzenin torbasını almış ve birlikte teyzenin meskenine kadar yürümüşler. Teyze, Elif’e teşekkür etmiş ve “Senin üzere yardımsever çocuklar görmek ne hoş,” demiş.
Eve döndüğünde, annesi Elif’i kapıda karşılamış. “Bugün bir uygunluk yaptığını duydum,” demiş.
Elif şaşırmış. “Nasıl duydun anne?”
“Yaşlı teyzemiz aradı ve sana teşekkür etti. Onun torbasını taşımışsın.”
Elif gülümsemiş. “Evet, yardım etmek istedim.”
Annesi ona sarılmış. “Seninle gurur duyuyoruz.”
Yeni yıl gecesi yaklaşmış. Aile, hazırlıklarını yapmış ve hoş bir sofra hazırlamış. Elif, ağacın altına ailesi için küçük armağanlar koymuş. Kendisi de merakla kendi armağanını bekliyormuş.
Gece yarısı geldiğinde, daima birlikte geri sayım yapmışlar. “Üç, iki, bir! Memnun yıllar!”
Dışarıda havai fişekler patlamış, gökyüzü renkli ışıklarla aydınlanmış. Elif, pencerenin önünde bu süper görüntüyü izlerken, “Işıklar nitekim de harika!” diye düşünmüş.
Babası, “Gel bakalım Elif, ikramlarını açma vakti,” demiş.
Elif, ağacın altına koşmuş ve paketleri açmaya başlamış. Annesi ve babası ona parlak renkli bir fener ve ışıklı bir peri masalları kitabı almışlar.
“Teşekkür ederim! Bu çok güzel!” demiş Elif.
Annesi, “Sen de bize ikram almışsın,” diyerek paketi açmış. İçinde Elif’in kendi elleriyle yaptığı bir fotoğraf varmış. Fotoğrafta ailece ağacın önünde duruyorlarmış.
“Bu şahane bir ikram, canım kızım,” demiş babası.
O gece, Elif yeni kitabını okurken ışıklı fenerini yanına koymuş. Işıklar, odasının duvarlarında dans ediyormuş. Elif, bu ışıkların ona her vakit memnunluk getireceğine inanmış.
Işıkların Büyüsü Masalı burada biterken, Elif ve ailesi yeni yıla memnunluk ve sevgiyle girmişler. Işıkların parıltısı, onların kalplerini ısıtmış ve birlikte geçirdikleri anılar hayatları boyunca onlara eşlik etmiş.
Işıkların Büyüsü Masalına benzeyen masallar okumak için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
