Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde, kalbur saman içinde bembeyaz bir kuzucuk varmış. Bu kuzucuğun ismi Kar mış. Kar yağmuru çok severmiş. Yağmurun yağmasını dört gözle bekler ve kendisini çimlere atmak için sabırsızlanır mış.
Günlerdir bir gün Kar uyanmış, penceresini açmış ve yağmurun yağdığını görmüş. Bu manzara Kar’ın günlerdir beklediği şeymiş. Kar heyecanla yataktan kalmış ve konutun içende dans etmeye başlamış. Çabucak annesinin yanına gitmiş, sevincini annesiyle de paylaşmış. “Anneciğim, çok memnunum. Sonunda beklediğim yağmur yağıyor! Yaşasın, yaşasın…..” demiş. Annesi de minik kuzusunun sevincine ortak olmuş ve ona hoş bir kahvaltı hazırlamış. Kahvaltısını yapan Kar, dışarı çıkmak için annesinden müsaade istemiş. Annesi müsaade vermiş ve şemsiyesini alarak kapıya yönelmiş. Dışarı çıktığında, yağmur suları altında kalan arkadaşlarını görmüş. Kar, arkadaşları ile konuşup yağmurun altında zıplamaya başlamış. Kar zıplarken arkadaşlarından biri “Kar, şemsiyeni bizimle de paylaşır mısın?” diye sormuş. Ancak kar arkadaşının teklini kabul etmemiş. Öteki arkadaşları da Kar’a birebir teklifi etmişler ancak Kar tekrar kabul etmemiş. Bunun üzerine bütün arkadaşları Kar’ı orada bırakıp gitmiş. Arkadaşları gidince Kar yalnız kalmış. Lakin aldırış etmeden oyun oynamaya devam etmiş. Biriken sularda zıplamış, otomobillerini yüzdürmüş. Bundan da sıkılan Kar ne yapsam diye düşünmeye başlamış ve arkadaşları ile oynamak istemiş. Çabucak arkadaşlarının yanına gitmiş. Öteki kuzular meskenlerinden şemsiyelerini almışlar ve oyun oynuyorlarmış. Kar onları uzaktan izlemeye başlamış. Onlara haksızlık ettiğini, şemsiyesini paylaşması gerektiğini düşünmüş. O sırada çok şiddetli bir rüzgar çıkmış. Rüzgar Kar’ın şemsiyesini bir oraya bir buraya götürüp duruyormuş. Kar daha fazla şemsiyeyi tutamamış ve şemsiye uçmuş gitmiş.
Kar artık yağmurun altında ıslanmaya hatta üşümeye başlamış. O an arkadaşlarına çok büyük ayıp ettiğini anlamış. Çabucak arkadaşlarının yanına gitmiş. Kar’ın geldiğini gören kuzular onun şemsiyesinin olmadığını fark etmişler. Kuzulardan biri “Hayırdır Kar, çok değerli şemsiyen nerede?” diye sormuş. Kar onlara az evvelki rüzgar da şemsiyesinin uçtuğunu anlatmış. Arkadaşları Kar’ın yaptığı yanılgıyı yapmamışlar ve onu şemsiyelerinin altına davet etmişler. Kar o an daha da pişman olmuş ve bütün arkadaşlarından özür dilemiş. Bir daha bu türlü bir bencillik yapmayacağına dair arkadaşlarına kelam vermiş. O an dan itibaren bütün kuzular oyun oynamaya devam etmişler. Masalda burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
