Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde kalbur saman içinde siyah beyaz renklerinde bir kokarca varmış. Kokarca ormanın biraz ilerisinde küçük bir ağaç meskende yaşarmış. Ormanda ki hayvanlarla ortası mesafeliymiş. Zira kokarcanın kokusu nedeniyle, ormanda ki hayvanlar onunla arkadaş olmak istemezmiş. Kokarca bu duruma çok üzülürmüş fakat hiç bir hayvana kaygısını söyleyemezmiş. Kokarcanın tek arkadaşı küçük sincapmış. Sincap ile kokarca ormandan uzak yerde buluşur oyun oynarlarmış.
Bir gün kokarca ormana gidip sincabın meskenini ziyaret etmek istemiş. Ormana girdiğinde hayvanlar tek tek kaçmaya başlamış. Kokarca hayvanların kaçmasına çok üzülmüş ve gözlerinden yaş akarak sincabın kapısını çalmış. Sincap kapıyı açınca kokarcanın ağladığını görmüş ve çok üzülmüş. Arkadaşını konuta davet etmiş ona sıcak bir çay koymuş ve iki arkadaş sohbet etmeye başlamışlar. Kokarca “Hayvanların neden benden kaçtığını biliyorum. O kadar makus kokuyorum ki kimse benimle tıpkı yerde durmak istemiyor. Lakin bu benim cürmüm değil ki, ben bu türlü yaratıldım” demiş. Sincap “Haklısın arkadaşım. Fakat bu senin kabahatin değil. Bu mevzuda yapacak bir şeyin yok. Seni herkes olduğun üzere kabul etmesi lazım” demiş. Kokarca ve sincap bu duruma bir tahlil aramak için düşünmeye başlamışlar. En sonunda sincabın aklına bir fikir gelmiş. Ormanda ki berbat kokulu bitkileri bulup, onların özünden parfüm yapmaya karar vermişler. Yaptıkları bu parfümü ormanda ki hayvanların üstüne sıkıp onların da makûs kokmasını sağlayacaklarmış. Bu sayede herkes birbirinden kaçınca, kokarcanın yaşadığı üzüntüyü anlayacaklarmış. Kokarcaya da bu fikir mantıklı gelmiş ve çabucak işe koyulmuşlar. Evvel bitkileri toplamışlar, sonra özünü çıkarıp parfüm yapmışlar. Elde ettikleri parfümü sincap gizlice hayvanların üzerine sıkmış. Bir mühlet sonra ormanda ki bütün hayvanlar makûs kokmaya başlamış. Hepsi birbirinden kaçışıyormuş.
Bu durumu gören sincap bütün hayvanları bir ortaya toplamış ve konuşmaya yapmış. Sincap “Arkadaşlar hepiniz o kadar berbat kokuyorsunuz ki, kokarcanın kokusunu bile geçtiniz. Artık sizin yanınızda kokarca mis üzere kokuyor. Bu saatten sonra kimsenin arkadaşı kalmayacak. Memnun musunuz?” diye sormuş. Bütün hayvanlar o an yaptıkları kusurun farkına varmış. Bu durumun kokarcanın elinde olmadığını anlamışlar. Sincap kokarcayı ormana davet etmiş ve bütün hayvanlar ondan özür dilemiş. Kokarca bu ortada makus koku yaptıkları üzere hoş bir kokuda yapmış ve o kokuyu arkadaşlarına dağıtmış. O günden sonra bütün hayvanlar kokarca ile arkadaş olmuş. Kimse kokarcayı dışlamamış. Zira birtakım şeyler kimsenin elinde değildir. Herkes nasılsa o denli kabul edilmelidir.
Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
