Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde kalbur saman içinde gökyüzünün maviliklerinde yaşayan küçük bir bulut varmış. Bu bulut yağmur bulutuymuş ve ismi Bulo imiş. Bulo, gökyüzünü yeni tanımaya başlamış zira doğalı daha bir kaç ay olmuş. Her gün gökyüzünde ki öteki bulutların yağmur yağdırmasını izler “Keşke bende yağmur yağdırabilsem” diye üzülürmüş. Lakin Bulo, kendisini çok küçük hissettiği için bir türlü yağmur yağdıramıyormuş.
Bulo’nun yağmur yağdıramadığını öbür bulutlar bilirmiş ve onunla alay ederlermiş. “Bulo, sen çok küçüksün ve yağmur yağdırman imkansız” derlermiş. Bulo, başka bulutların bu kelamlarını duyunca kendisine hiç güvenmez ve yağmur yağdırmayı denemezmiş. Bulo, çiçekleri izlemeyi, insanlara bakmayı, öteki tabiat olaylarına şahit olmayı çok severmiş. Günlerden bir gün gökyüzünden yeryüzünü izlerken, küçük bir çiçeğin solmak üzere olduğunu görmüş. Öteki bulutların çok işi olduğu için saha küçük çiçeğe sıra gelmemiş ve günlerden susuz kalmış. Bulo, çiçeğin bu haline çok üzülmüş. “Keşke ona yadım edebilsem” diye düşünmüş. Lakin yardım edemeyeceğini düşündüğü için hiç yağmur damlalarını yeryüzüne indirmeyi denememiş. Bu duruma üzülen Bulo, çabucak konutuna gitmiş ve ağlamaya başlamış. Bulo’nun ağladığını gören anne bulut “Neyin var Bulo? Neden ağlıyorsun?” diye sormuş. Bulo “Solmak üzere olan bir çiçek gördüm ancak ona yardım edemedim. O çiçeğin haline çok üzüldüm” demiş. Anne bulut “Neden yardım edemeyeceğini düşünüyorsun Bulo? Ben senin yağmur yağdırabileceğine eminim, yalnızca kendine inanmalı ve bir sefer de olsa denemelisin” demiş. Bulo annesinin kelamlarını düşünmeye başlamış, bütün gece başka bulutları izlemiş ve hepsinin nasıl yağmur yağdırdığını görmüş. Sonraki gün, annesinin kelamlarından yürek alarak çiçeğin olduğu yere gitmiş. Çiçek dünden daha berbat haldeymiş ve ivedilikle suya gereksinimi varmış.
Bulo bu sefer, o çiçeği orada yalnız başına bırakmak istememiş. Kendine güvenmiş, kalbinin sesini dinlemiş ve var gücüyle kendisini sıkmış. O an da Bulo minik yağmur damlalarını hissetmeye başlamış. Bulo, ıslandığını hissedince daha da cesaretlenmiş ve yağmur damlalarını akıtmaya başlamış. O damlalar aşağıya düşmüş ve susuzluktan kuruyan çiçeğin yapraklarına gelmiş. Çiçek, yağmuru hissedince kocaman gülümsemiş ve bütün suyu köklerine indirmiş. Çiçek kısa sürece canlanmış ve hoş kokusunu salmış. Bulo, çiçeğe yardım ettiği için çok memnun olmuş. Kendisine inancınca yapamayacağı şey olmadığını anlamış. O günden sonra her vakit kalbinin sesini dinlemiş ve yağmur yağdırmaktan hiç vazgeçmemiş. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
