Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, uçsuz bucaksız gökyüzünün altında, Leyla isminde küçük ve şirin bir leylek yaşarmış. Leyla, ailesiyle birlikte, yüksek ağaçların doruğunda, sıcak ve inançlı yuvalarında memnun mesut günler geçirirmiş.
Her sabah, güneşin birinci ışıklarıyla birlikte uyanır, annesinin ve babasının kanatlarının altında kendini inançta hissedermiş. Yuvasının etrafında oyunlar oynar, rüzgarın getirdiği mis üzere çiçek kokularını içine çeker, mavi gökyüzüne hayran hayran bakarmış.
Ama günler geçtikçe, Leyla etrafındaki değişiklikleri fark etmeye başlamış. Gökyüzü artık daha erken kararıyor, rüzgarlar daha serin esiyormuş. Yazın o sıcacık günleri yavaş yavaş geride kalıyor, vadiye sonbaharın serinliği geliyormuş. Çiçekler solmaya başlamış, ağaçların yaprakları sararıp dökülüyormuş. Leyla bu değişiklikleri izliyor, lakin neden olduğunu bir türlü anlayamıyormuş.
Bir gün, Leyla yuvasında oturmuş gökyüzüne bakarken içini bir merak kaplamış. “Acaba ne olacak?” diye kendi kendine sormuş. Güya büyük bir şeyler olacakmış üzere hissediyormuş, lakin bunun ne olduğunu hiç bilmiyormuş. Leyla, işte bu türlü bir heyecan ve merak içinde, yaklaşan büyük macerayı keşfetmek için sabırsızlanıyormuş.
Bir gün, Leyla yuvasında dinlenirken, annesi yavaşça yanına gelmiş. Yumuşacık kanatlarıyla Leyla’yı kucaklayarak sarılmış. “Canım Leyla’m,” demiş annesi sevgi dolu bir sesle, “Yarın büyük bir maceraya çıkıyoruz! Uzak diyarlara, sıcak ve hoş topraklara gideceğiz. Her yıl yaptığımız bir seyahat bu, ancak bu yıl senin için çok özel olacak, zira birinci sefer bizimle birlikte uçacaksın!”
Annesinin bu sözleri Leyla’yı hem heyecanlandırmış hem de biraz meraklandırmış. Lakin annesinin yanında olmak, ona kendini inançta hissettirmiş.
Leyla, annesinin kelamlarını duyunca içi hem sevinç hem de biraz tedirginlikle dolmuş. “Anne,” demiş, “Peki, bu seyahat çok uzun mu sürecek? Ya uçarken yorulursam? Ya yeni yerimizi beğenmezsem?”
Annesi, Leyla’nın yüzündeki tasayı fark etmiş ve ona gülümseyerek, “Tatlı Leyla’m,” demiş, “İlk kez bu türlü bir seyahate çıkacağın için biraz korkman çok olağan. Lakin unutma ki, biz daima birlikte uçacağız ve birbirimize daima dayanak olacağız. Ayrıyeten, gideceğimiz yerler o kadar hoş ki, orayı çok seveceksin! Yeni arkadaşlar edinecek, yeni yerler keşfedeceksin. Hem biliyor musun, bahar geldiğinde yeniden bu hoş yuvamıza döneceğiz.”
Leyla, annesinin bu itimat veren kelamlarıyla biraz rahatlamış. “Tamam, anne,” demiş. “Ben hazırım! Bu büyük macerayı sizinle yaşamak istiyorum!”demiş ve Leyla’nın birinci göç macerası bu formda başlamış.
Ardından, Leyla büyük bir heyecanla sonraki günü beklemeye başlamış. Uyumadan evvel gökyüzüne bakmış, yıldızları saymış ve içinden, “Bu seyahat çok hoş olacak,” diye düşünmüş. Gözleri kapanırken, hayallerinde bulutların ortasında süzülüyor, sıcak topraklara gerçek kanat çırpıyormuş. Annesi ve babasıyla birlikte bu büyük macerayı yaşamak için sabırsızlanıyormuş.
Göç Macerası Başlıyor
Ertesi sabah, güneşin birinci ışıklarıyla birlikte Leyla uyandığında, yuvalarında bir hareketlilik olduğunu fark etmiş. Annesi ve babası, kanatlarını gerinerek büyük seyahat için hazırlanıyormuş. Leyla da heyecanla yerinden kalkmış, kanatlarını çırpıp esnetmiş.
Annesi, Leyla’nın yanına gelip ona sevgi dolu bir bakışla, “Hazır mısın, Leyla?” diye sormuş. Leyla derin bir nefes almış ve cesurca gülümsemiş. “Evet, hazırım!” demiş.
Ve böylelikle, Leyla, annesi ve babasıyla birlikte yuvalarından havalanmış. Kanatlarını açıp gökyüzüne yanlışsız yükselmişler. Leyla, rüzgarın kanatlarının altından geçişini hissettiğinde, içini tatlı bir heyecan kaplamış. Birinci başta biraz istikrarsız uçmuş, lakin annesi çabucak yanı başında ona takviye oluyormuş.
Gökyüzünde süzülürken, altlarındaki dünya küçücük görünmeye başlamış. Leyla, dağların doruklarını, ırmakların kıvrımlarını ve geniş ovaları hayranlıkla izliyormuş. Güneş, parlak ışıklarıyla yollarını aydınlatırken, Leyla bu görünümün ne kadar büyüleyici olduğunu düşünmüş.
Yolculuk ilerledikçe, Leyla’nın kaygıları yerini merak ve sevince bırakmış. Uçmak ona tarifsiz bir özgürlük hissi veriyormuş. Annesi de sık sık ona dönüp yürek verici kelamlar söylüyor, “Bak Leyla, ne kadar hoş bir manzara! İşte, seyahatimizin en hoş anlarından biri,” diyormuş.
Leyla ve ailesi parlak mavi bir gölün üzerinden geçerken, Leyla gölü incelemeye başlamış. Gölün suları o kadar berrakmış ki, Leyla aşağıya baktığında suyun içinde yüzen balıkları bile görebiliyormuş. Balıklar, suyun içinde sevinçle yüzüyor, bazen de suyun yüzeyine sıçrayarak adeta Leyla’ya el sallıyorlarmış.
Leyla, bu sevinçli görüntüyü izlerken yüzünde kocaman bir gülümseme belirmiş. “Anne, bu göl ne kadar güzel! Burada durup biraz dinlenebilir miyiz?” diye sormuş.
Annesi gülümseyerek, “Elbette Leyla, gölün kenarına inelim ve biraz dinlenelim,” demiş. Leyla ve ailesi gölün kenarındaki yemyeşil çayırlara inmişler. Leyla, ayaklarını çimenlerin üzerine koymuş ve hafif bir rüzgarın yüzünü okşadığını hissetmiş. Etraftaki ağaçlar yavaşça sallanıyormuş, kuşlar cıvıldayarak müzikler söylüyormuş. Leyla, böylesine hoş bir yerde ailesiyle birlikte olmanın ne kadar huzur verici olduğunu düşünmüş.
Dinlendikten sonra, Leyla ve ailesi tekrar gökyüzüne gerçek kanat çırpmışlar. Seyahat ilerledikçe, Leyla’nın içindeki sevgi ve memnunluk daha da büyümüş. Annesi ona dönüp, “Görüyor musun Leyla, bu seyahat yalnızca bir macera değil, birebir vakitte tabiatın ne kadar harika olduğunu keşfetmemiz için bir fırsat,” demiş.
Leyla, annesinin bu kelamlarını dinlerken, içini büyük bir huzur kaplamış. “Evet anne,” demiş, “Bu seyahat bana ne kadar şanslı olduğumuzu gösterdi. Gökyüzü bizim konutumuz ve biz de bu hoş dünyayı keşfetmek için buradayız.”
Ve böylelikle Leyla, ailesiyle birlikte gökyüzünde süzülmeye devam etmiş. Her yeni gün, ona yeni sürprizler ve hoşluklar getirmiş. Yeni yuvalarına varacakları günü sabırsızlıkla beklerken, bu seyahatin onu ne kadar büyüttüğünü ve güçlendirdiğini de fark etmiş.
Leyla ve ailesi, uzun ve heyecan dolu bir seyahatin akabinde, nihayet yeni yuvalarına varmışlar. Önlerinde uzanan vadi o kadar hoşmuş ki, Leyla nereye bakacağını şaşırmış! Yemyeşil ağaçlar gökyüzüne hakikat yükseliyor, gölün berrak suları parıl parıl parlıyormuş. Etrafı rengarenk çiçekler ve sevinçle öten kuşlar süslüyormuş.
Annesi Leyla’ya dönüp, “İşte, Leyla’m! Burası bizim yeni yuvamız,” demiş. Leyla heyecanla etrafına bakmış ve gülümseyerek, “Burası sahiden harika! Burada çok memnun olacağız, değil mi anne?” demiş.
Annesi ona sevgi dolu bir gülümsemeyle bakmış, “Evet, Leyla’m,” demiş, “Burada yeni arkadaşlar edinecek, oyunlar oynayacak ve çok hoş anılar biriktireceğiz.”
Leyla, yeni yuvasında kendini çabucak meskeninde hissetmiş. Gölün kenarına inip suların yansımasını izlemiş, ağaçların ortasında dolaşıp kelebekleri kovalamış. Her gün yeni bir macera, her anı keşfedilecek bir hoşluk olmuş onun için. Göç maceralı bir seyahat beşere farklı bakış açıları kazandırıyor diye düşünüş.
Leyla’nın Birinci Göç Macerası masalı burada biterken Leyla, ailesiyle birlikte bu kusursuz vadide yaşamaya başlamış. Her sabah gökyüzünde sevinçle süzülmüş, her akşam gölün kenarında huzurla dinlenmiş. Leyla, bu hoş yuvada çok memnun olmuş ve birinci göç seyahatini daima hatırlamış. Zira bu seyahat ona, aileyle birlikte olmanın ve yeni yerler keşfetmenin ne kadar özel ve hoş olduğunu öğretmiş.
