Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, Nasrettin Hoca’nın bilgece öğütler verdiği küçük, hoş bir köy varmış. Bu köyde herkes Hoca’yı çok severmiş, zira Hoca, ne vakit bir sorun olsa, insanlara gülerek, düşündürerek ve her seferinde tahlil bulurmuş.
Bir gün, bu köyde Ali isminde bir çocuk, okula gitmek için hazırlık yaparken fark etmiş ki kalemleri kaybolmuş. Ali, bu kalemlere çok paha verirmiş. Onlar, yalnızca yazı yazmak için kullandığı kolay birer araç değilmiş, birebir vakitte Ali’nin hayal gücünün kapılarını açan sihirli anahtarlar üzereymiş. Ali, her kalemiyle farklı fotoğraflar çizer, kıssalar müellif ve kendi küçük dünyasında büyük maceralara atılırmış.
Kalemlerini bulamayınca, Ali’nin içini büyük bir hüzün kaplamış. Bahçede bir köşeye oturmuş ve gözyaşlarına mahzur olamamış. “Nasıl olur da bu kadar kıymetli bir şeyi kaybederim?” diye düşünmüş. O sırada Nasrettin Hoca, köyün sokaklarında dolaşırken Ali’yi görmüş. Çabucak yanına gitmiş.
“Hayrola evlat, neden bu türlü üzgünsün?” demiş Hoca. Ali başını kaldırmış, gözleri dolu dolu Hoca’ya bakmış.
“Hoca’m, kalemlerim kayboldu. O kalemler benim için çok değerliydi. Onlarla hayal dünyamı kuruyordum, artık ne yapacağım?” demiş Ali, içini çekerek.
Nasrettin Hoca, Ali’nin haline üzülmüş ancak onu neşelendirecek bir tahlil bulmaya karar vermiş. “Hmmm,” demiş Hoca, sakalını okşayarak, “Böyle büyük bir hazineyi bulmak için yardım almak gerekir. Merak etme, seninle birlikte kalemlerinin peşine düşeceğiz. Tahminen de köydeki hayvanlar ya da beşerler bir şeyler görmüştür.”
Ali, Hoca’nın yanında olmasına çok sevinmiş, gözyaşlarını silmiş ve Hoca’yla birlikte köyde bir araştırmaya başlamışlar. Birinci durakları, köyün girişindeki yaşlı çınar ağacının altı olmuş. Bu çınar, köyün bilge ağacı olarak bilinir, köyde olan biten her şeyi “görürmüş”. Hoca, çınara yaklaşmış ve sormuş:
“Hey yaşlı dostum, Ali’nin kaybolan kalemleri hakkında bir alım var mı?”
Çınar ağacı rüzgarın tesiriyle yavaşça sallanmış, yaprakları fısıldamış. “Ben yalnızca gölgemi esirgemem,” demiş çınar, “ama kalemlerin kaybolduğunu duydum. Tahminen de Rüzgar bu hususta bir şeyler biliyordur.”
Bunun üzerine Nasrettin Hoca, Rüzgar’ı çağırmış. Hafif bir esintiyle beliren Rüzgar, uçarcasına gelmiş. “Beni mi çağırdınız?” demiş incecik bir sesle.
“Evet, sevgili Rüzgar,” demiş Hoca. “Ali’nin kalemleri kaybolmuş. Sen bu köyde her yere uğrarsın, sanki onları gördün mü?”
Rüzgar yavaşça esmiş, Ali’nin saçlarını dağıtmış. “Kalemler mi? Sanırım onları bir gün uçarken bir karga gagasında taşıyordu. Karga, onları yuvasına götürüyordu. Tahminen de kargayla konuşmanız gerekir.”
Ali ve Nasrettin Hoca, bu ipucunu takip ederek, karganın yuvasını bulmaya gitmişler. Yüksek bir ağacın zirvesinde duran yuva, rüzgarın verdiği ipucu doğrultusunda hakikat adresmiş. Hoca, ağacın altına varıp kargaya seslenmiş:
“Ey Karga! Bize yardım eder misin? Ali’nin kaybolan kalemlerini senin gaganda görmüşler.”
Karga yuvasından aşağı bakmış ve başını eğmiş. “Doğru, birkaç gün evvel buldum o kalemleri. Parlak ve farklı göründüler, o yüzden gagama aldım. Lakin kalemlerin Ali’ye ilişkin olduğunu bilmiyordum. Şayet ona aitse çabucak geri vereyim.”
Karga, yuvasından aşağı süzülerek, gagasındaki kalemleri Nasrettin Hoca’ya uzatmış. Ali, kalemlerini görünce memnunluktan yerinde duramamış. “İşte!” diye bağırmış, “Kalemlerim!”
Nasrettin Hoca gülümsemiş, “Gördün mü Ali, her şeyin bir tahlili vardır. Şayet sabırlı olur ve gerçek yerlerde ararsan, kaybolduğunu sandığın şeyler sana geri döner.”
Ali, kalemlerini geri aldığı için çok keyifli olmuş ve Nasrettin Hoca’ya sarılmış. “Teşekkür ederim Hoca’m! Şayet sen olmasaydın, kalemlerimi bulamazdım.”
Nasrettin Hoca’nın Dersi
Nasrettin Hoca, Ali’nin başını okşamış ve demiş ki: “Bu olaydan öğrendiğin bir şey var mı evlat?”
Ali bir an düşünmüş ve gözleri parlamış. “Evet, Hoca’m. Asla umudumu kaybetmemeliyim ve bir şeyler kaybolduğunda sabırlı olup gerçek yerlere bakmalıyım.”
Hoca gülmüş. “İşte bu! Her zorluk bir ders, her kayıp bir yol göstericidir. Unutma, hayatta da bazen en bedelli şeylerimizi kaybedebiliriz, lakin yanlışsız yerde aradığımızda onları buluruz.”
Ali, Nasrettin Hoca’nın bu bilgece kelamlarını hiç unutmamış. O günden sonra, yalnızca kalemlerine daha çok sahip çıkmamış, birebir vakitte hayatında karşılaştığı zorluklara da sabırla yaklaşmış. Köyde herkes, Nasrettin Hoca’nın bir defa daha bilgelik dolu bir tahlil bulduğunu konuşmuş.
Ve böylelikle Ali’nin kaybolan kalemleri bulunmuş, hayatı boyunca hayallerini çizmeye ve yazmaya devam etmiş.
Gökyüzü de masalın sonunda renkli kalemlerle süslenmiş üzere görünmüş; zira Ali, her çizgisinde hayatı tekrar keşfetmiş…
Nasrettin Hoca Kalemlerin Peşinde Masalı burada bitmiş, ancak Ali’nin hayal dünyası daima devam etmiş.
Nasrettin Hoca Kalemlerin Peşinde Masalına benzeyen masallar okumak için kontağa tıklayabilirsiniz.
İçindekiler
