Bir varmış, bir yokmuş… Hoş bir sonbahar günüymüş. Güneş gökyüzünde parlıyor, lakin yazın sıcaklığı gitmiş, yerine serin bir rüzgar esiyormuş. Küçük Selin, annesiyle birlikte parkta yürüyüş yapıyormuş. Yerde bir sürü sarı, turuncu ve kırmızı yapraklar birikmiş, güya bir yaprak denizi oluşmuş.
Selin, her adımında yapraklara basıyor, çıtır çıtır sesleri duyunca gülümsüyormuş. Lakin tıpkı vakitte çok merak ediyormuş. “Anne, neden yapraklar sararıyor ve dökülüyor?” diye sormuş.
Annesi, Selin’e sevgiyle bakmış ve yavaşça eğilerek ona anlatmaya başlamış. “Bak tatlım,” demiş, “ağaçlar kış gelmeden evvel yapraklarını döker. Böylelikle kışın soğuklarına hazırlanırlar. Yapraklar, ağaçların çok güç harcadığı bir şeydir, bu yüzden kışın onları tutmak yerine dökerler. Bahar gelince tekrar yaprak çıkar.”
Selin, annesinin anlattıklarını duyunca yere eğilmiş ve sarı bir yaprağı eline almış. Yaprağı dikkatle incelemiş, incecik damarlarına parmaklarıyla dokunmuş. “Yani bu yaprak artık misyonunu tamamladı mı, anne?” diye sormuş.
Annesi gülümsemiş. “Evet, bu yaprak artık misyonunu tamamladı,” demiş. “Şimdi toprağa karışacak ve ağaçlar için yeni bir döngü başlayacak.”
Selin, yaprağı bırakıp tekrar yürümeye başlamış. Rüzgar esip saçlarını uçurdukça yüzünde bir gülümseme belirmiş. “Sonbahar çok güzelmiş!” diye bağırmış.
Bir müddet sonra Selin, parkın içindeki büyük çam ağaçlarına gerçek yürümüş. Orada yerde kozalaklar görmüş. Birini eline alıp incelemiş. “Anne, bu nedir?” diye sormuş.
Annesi tekrar yanına gelmiş ve “Bu bir çam kozalağı,” demiş. “Çam ağaçları, kışın da yapraklarını dökmeyen az ağaçlardandır. Bu kozalaklar onların tohumlarını saklar. Tohumlar olgunlaşınca kozalak açılır ve tohumlar yere düşer. Sonra da yeni çam ağaçları büyümeye başlar.”
Selin, kozalaktan çıkan küçük tohumları görünce çok şaşırmış. “Yani bu küçücük şey, kocaman bir ağaca dönüşecek!” diye haykırmış.
Annesi başını sallayarak gülümsemiş. “Evet, hakikat,” demiş. “Ama bu çok uzun vakit alır. Her şey sabır ister.”
Selin, tohumu cebine koymuş. “Bir gün bu tohumu dikip büyümesini izlemek istiyorum,” demiş.
Yürümeye devam ederken Selin, bu sefer gökyüzünde süzülen kuşlara bakmış. “Anne, kuşlar nereye gidiyor? Neden hepsi uçuyor?” diye sormuş.
Annesi, gökyüzüne bakmış ve karşılık vermiş: “Kuşlar, sonbaharda sıcak ülkelere göç ederler. Zira kış geldiğinde burada yemek bulmak zorlaşır ve hava soğur. İlkbahar geldiğinde tekrar geri dönerler.”
Selin, kuşları izleyerek gülümsedi. “Peki kuşlar neden burada kalmıyor?” diye sormuş.
Annesi bu soruya da çabucak karşılık vermiş: “Çünkü her canlı kışa farklı biçimde hazırlanır. Ağaçlar yapraklarını döker, kuşlar göç eder, kimi hayvanlar da yiyecek biriktirir.”
Yürüyüşün sonunda Selin ve annesi meskenlerine yanlışsız dönmeye başlamışlar. Selin yol boyunca öğrendiği her şeyi düşünmüş. Yaprakların neden döküldüğünü, kuşların neden göç ettiğini anlamış. Sonbaharın bu değişikliklerini izlemek çok güzeline gitmiş. “Anne,” demiş, “bence sonbahar mükemmel bir mevsim! Her şey çok renkli ve heyecan verici.”
Annesi Selin’in merakına gülümsemiş ve başını okşamış. “Evet tatlım,” demiş, “her mevsimin kendine has bir hoşluğu var. Sonbahar da renkleriyle, serinliğiyle ve tabiatın hazırlıklarıyla çok özel.”
Selin, cebindeki küçük tohumu çıkarıp ona bakmış. “Bu küçük tohumun büyümesini izlemek için sabırsızlanıyorum,” demiş.
Annesi Selin’e sarılmış ve “Eğer sabırlı olursan, bir gün o tohum kocaman bir ağaca dönüşecek,” demiş.
Selin, bu masal dolu sonbahar gününde hem çok şey öğrenmiş hem de tabiatın ne kadar büyülü olduğunu fark etmiş. Artık her sonbahar geldiğinde, yaprakların dökülüşünü, kuşların göç edişini ve rüzgarın serinliğini sabırsızlıkla bekleyecekmiş.
Ve bir gün, o tohumu toprağa dikmiş. Sabırla beklemiş, tıpkı annesinin söylediği üzere. Sonunda o küçük tohum, gölgesinde oyunlar oynayabileceği kocaman bir çam ağacına dönüşmüş.
İşte Selin’in sonbahar macerası masalı bu türlü bitmiş, lakin tabiata olan sevgisi ve merakı hiç bitmemiş!
Selin’in Sonbahar Macerası Masalına benzeyen 1 yaş masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz.
