Rengarenk çiçek bahçesinin birinde toprağın altında uyuyan sempatik mi sempatik bir papatya tohumu varmış. Günün birinde tıpkı başka arkadaşları üzere büyüyüp toprak üzerine çıkmayı beklermiş. Bunun için vakti olduğunu biliyormuş. Lakin tekrar de daha evvel vakti gelip büyüyen arkadaşlarını kıskandığı için erkenden toprak üzerine çıkmaya karar vermiş.
Yeşil yapraklarını toprak altında zorlayarak üst hakikat çıkarmaya çalıştığında kendisini ısıtan bir ışığın ona yanlışsız baktığını fark etmiş. Bu ışık tüm çiçekleri ve öteki bitkileri besleyen güneşin ta kendisiymiş. Güneş ışığını sevdiği için olduğu yerde kalmaya karar vermiş ve büyümeyi beklemiş.
Ancak her ne kadar güneş ışığı kendisini terk etmese de bir türlü büyümediğini ve hatta gün geçtikçe kendisini yorgun hissettiğini anlamış. Daha evvel toprak üzerine çıkan çiçek arkadaşlarına dönüp: “Arkadaşlar, büyümek için dışarı çıktım fakat kendimi çok yorgun hissediyorum.” demiş. Arkadaşları da ona kesinlikle güneş ışığının yanında su içmesi gerektiğini söylemiş.
Büyüdüğü yerin çabucak yanında olan sulu kısma yapraklarını batırmış ve ferahladığını görmüş. Artık küçük papatyanın hem suyu hem de güneş ışığı varmış. Çok geçmeden yaprakları capcanlı bir yeşil olmuş ve yapraklarının ucunda küçük tomurcuklar belirmiş. Yakında tıpkı başka çiçek arkadaşları üzere hoş bir çiçek olacağını anlamış.
Zaman geçtikçe güneş ışığı ve su sayesinde kendisini daha güzel hisseden küçük papatya, bir sabah uyandığında yapraklarının ucunda sarı ve beyaz yapraklı çiçeklerin olduğunu görmüş. Etrafındaki arkadaşları ise ona bakıp: “Herkes papatyaya baksın, çok hoş çiçek olmamış mı!” diye reaksiyon gösteriyormuş. O an sempatik papatya kendi kendine bakıp, “büyümek için gerekli olan her şeyi yapıp beklemek kafiymiş.” diye düşünüp çok keyifli olmuş.
