Bir varmış, bir yokmuş… Küçük, şirin bir kasabada Ahmet isminde tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış. Ahmet’in babası, kasabanın en ünlü tamircisiymiş. Küçük bir tamirhanede her türlü bozuk eşyayı tamir edermiş. Ahmet de babasına yardım etmeyi çok severmiş. Vidalara, somunlara bakıp onları tamir etmeye çalışmak Ahmet’in en büyük eğlencesiymiş.
Fakat Ahmet’in içinde bir dilek varmış. Her ne kadar tamirhanede çalışmayı sevse de, okulda okumayı ve yazmayı öğrenmek istiyormuş.
Her sabah arkadaşlarını okul çantalarıyla yola çıkarken gördüğünde içi pır pır edermiş. “Ben de okula gitsem, kitaplarım olsa, öğretmenim bana yeni şeyler öğretsin,” diye hayal kurarmış. Fakat o, babasıyla tamirhanede kalır, vidalar ve çekiçlerle çalışırmış. Ahmet bazen arkadaşlarını özler, “Acaba ben ne vakit okula başlayacağım?” diye düşünürmüş.
Bir gün Ahmet babasına sormuş: “Baba, ben de okula gidebilir miyim? Arkadaşlarım üzere ben de okumayı, yazmayı öğrenmek istiyorum. Daima tamirhanede çalışmak zorunda mıyım?”
Babası Ahmet’in gözlerinin içine bakmış ve yavaşça gülümsemiş. “Elbette, oğlum,” demiş. “Sen de okula başlayacaksın. Lakin bil ki, okulda yalnızca oyunlar yok. Orada dersler var, ödevler var. Çalışmak gerekir.”
Ahmet büyük bir sevinçle babasına sarılmış. “Çalışırım baba, hem de çok çalışırım!” demiş.
Ve işte o büyük gün gelmiş. Ahmet’in annesi ona yesyeni bir kıyafet almış, babası da eski fakat çok sevdiği bir okul çantası vermiş. Ahmet o çantayı gururla sırtına takmış ve heyecanla okula gitmek için yola çıkmış. Okul kapısına geldiğinde, kalbi heyecandan süratle atıyormuş. “Acaba öğretmenim nasıl biri? Arkadaşlarım beni sevecek mi?” diye merak etmiş.
Sınıfa girdiğinde, öğretmeni ona güler yüzle “Hoş geldin Ahmet!” demiş. “Seni sınıfımızda görmekten çok memnun olduk.” Ahmet o anda biraz rahatlamış. Sırasına oturmuş ve etrafına bakmış. Başka çocuklar da ona meraklı gözlerle bakıyormuş, ancak Ahmet yavaş yavaş onların da çok arkadaş canlısı olduğunu anlamış.
İlk ders başladığında Ahmet çok heyecanlanmış. Öğretmeni tahtaya bir harf yazmış ve herkesin bu harfi defterlerine yazmasını istemiş. Ahmet, babasının tamirhanede ona öğrettiği disiplinle, dikkatle harfi yazmaya başlamış. Harfler ona çok farklı gelmiş. Tıpkı tamirhanedeki vidalar üzere, her biri yerli yerine oturuyormuş.
Ahmet okulda her geçen gün daha çok şey öğrenmiş. Türkçe derslerinde kıssalar yazmış, matematik derslerinde sorunlar çözmüş. Tamirhanede öğrendiği pratik düşünme yeteneği okulda da çok işine yaramış.
Bir gün, matematik dersinde öğretmeni tahtaya güç bir sorun yazmış. Ahmet, sorunu görünce biraz zorlanmış, fakat çabucak tamirhanede öğrendiği üzere adım adım düşünmeye başlamış. “Tıpkı bir bisikletin tekerleğini yerleştirir üzere,” diye düşünmüş. Ve sonunda sorunu çözmüş!
Öğretmeni ona hayranlıkla bakmış ve “Aferin Ahmet, çok hoş düşündün,” demiş. Ahmet o an hem çok memnun olmuş hem de daha fazla öğrenmek için içinde bir istek uyanmış.
Zamanla Ahmet, sınıfın en sevilen öğrencilerinden biri olmuş. Hem derslerinde başarılıymış hem de arkadaşlarına her vakit yardım edermiş. Arkadaşları bir şey yapamadığında Ahmet devreye girer, onlara elinden gelen yardımı yaparmış.
Başka bir gün, sınıftaki bir arkadaşının kalem kutusunun fermuarı bozulmuş. Ahmet çabucak “Merak etme, bunu tamir edebilirim,” demiş. Arkadaşı ona minnetle bakmış. Ahmet, tamirhanedeki hünerlerini okulda da kullanarak kendine büyük bir itimat kazanmış.
Aylar geçmiş, öğretmenleri okulda en başarılı öğrenciyi seçip ödüllendireceğini söylemiş. Herkes çok heyecanlanmış. Ahmet de içten içe “Acaba ben olabilir miyim?” diye düşünmüş, lakin pek emin olamamış. Merasim günü geldiğinde, öğretmeni sahneye çıkmış ve “Bu ödül, hem derslerinde hem de arkadaşlarına olan yardımseverliğiyle Ahmet’e gidiyor,” demiş. Ahmet büyük bir şaşkınlıkla sahneye çıkmış ve mükafatını almış.
O gün, Ahmet’in yüzü memnunluktan parlıyormuş. Öğretmenine teşekkür etmiş ve madalyasını boynuna asmış. Çabucak babasına göstermek için sabırsızlanmış. Koşarak tamirhaneye gitmiş ve babasına madalyasını göstermiş. Babası onu görünce gururla “Aferin benim oğluma!” demiş. Ahmet de babasına sarılmış ve “Baba, senin tamirhanede öğrettiklerin bana çok şey kattı. Teşekkür ederim,” demiş.
İşte böylelikle Ahmet, hem tamirhanede öğrendiği hünerlerle hem de okulda kazandığı bilgiyle muvaffakiyetten muvaffakiyete koşmuş. Hem babasının gurur kaynağı olmuş hem de okulun en sevilen öğrencilerinden biri haline gelmiş.
Ve Ahmet, Tamirhaneden Okul Yoluna masalının sonunda çalışmanın ve öğrenmenin hayatında ne kadar kıymetli olduğunu her geçen gün daha düzgün anlamış.
Tamirhaneden Okul Yoluna Masalına benzeyen uyku masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz.
