Bir varmış, bi yokmuş. Bir vakitler, konutun köşesinde duran eski bir televizyon kumandası varmış. Bu kumanda, yıllardır televizyonun en yakın arkadaşıymış. Lakin, gün geçtikçe kumanda yorgun düşmüş ve düğmeleri eski parlaklığını yitirmiş.
Üzerindeki sayılar biraz silinmiş, pili zayıflamış ve her düğmeye basıldığında ince bir “çıt” sesi çıkarır olmuş. İsmi da bu yüzden “Çıt Kumanda” olarak anılırmış.
Bir gün, kumanda her zamanki yerinde otururken derin bir iç çekmiş ve kendi kendine mırıldanmış:
“Ah, keşke biraz dinlenebilsem. Daima birebir kanallar, daima birebir eller… Ne vakit bir maceraya çıkacağım?”
Bu sırada kumandayı kullanan çocuklar, Ege ve Zeynep, oyun oynarken onun ne dediğini duymuşlar. Ege şaşkınlıkla Zeynep’e dönüp sormuş:
“Zeynep, kumanda mı konuştu?”
Zeynep gülerek başını sallamış:
“Sanırım o denli. Tahminen biz de kumandaya yardım edebiliriz. O da dinlenmeyi hak ediyor!”
Ege ve Zeynep, kumandayı ellerine alıp, “Ne yapmak isterdin?” diye sormuşlar. Kumanda evvel şaşırmış, zira beşerler onunla hiç konuşmazmış. Ancak sonunda cüretini toplayıp, dileğini paylaşmış:
“Biraz uyumak istiyorum. Düğmelerim yoruldu, pillerim tükendi. Lakin bir yandan da televizyonu yalnız bırakmak istemiyorum.”
Zeynep niyetli bir halde karşılık vermiş:
“Tamam! Sana yardım edeceğiz. Hem dinlenebilmen için bir tahlil buluruz, hem de televizyon sıkılmaz!”
Çocuklar çabucak harekete geçmişler. Eski oyuncak kutularını karıştırıp küçük düğmeler, renkli kablolar ve bir zil bulmuşlar. Bunları kullanarak kolay bir kumanda sistemi yapmaya karar vermişler. Ege bir düğmeye basınca zil çalıyor, Zeynep diğer bir düğmeye basınca televizyon kanalı değişiyormuş. Bu yeni düzenek, hem eğlenceli hem de fonksiyonel olmuş.
Kumanda, çocukların gayretlerini izlerken memnunluktan ışıldamış. Onlara teşekkür etmiş ve rahatça bir köşeye kıvrılıp uykuya dalmış. Çocuklar da ona bir battaniye yapmayı unutmamışlar. Eski bir mendili üzerine örtüp, “İyi uykular, Çıt Kumanda!” demişler.
Çıt Kumanda, uykuya dalar dalmaz kendini fantastik bir dünyada bulmuş. Bu dünya, farklı cinste kumandalarla doluymuş. Burada her kumandanın özel bir misyonu varmış: kimileri müzik çalarken, kimileri lambaları yakıp söndürüyormuş.
Çıt Kumanda da kendi düğmeleriyle oynayıp dururken yeni yetenekler keşfetmiş. Artık yalnızca kanalları değiştirmekle kalmıyor, ışıkları yakıyor ve hatta dans eden figürler bile oluşturabiliyormuş!
Rüyasında öbür kumandalar ona hayranlıkla bakmışlar. İçlerinden biri, altın rengi bir kumanda, ona şöyle demiş:
“Sen çok özel bir kumandasan. İnsanların lisanını anlamış ve onlarla konuşmayı başarmışsın. Bizim krallığımızda onur konuğumuz ol!”
Çıt Kumanda, bu hoş hayalin tadını çıkarırken dışarıdan bir ses duymuş.
Uyandığında, çocuklar onun etrafında toplanmış. Zeynep, kumandayı nazikçe eline alıp gülümsemiş:
“Dinlenmen bitti mi? Televizyon seni özledi.” demiş.
Kumanda, kendini hiç bu kadar enerjik hissetmemiş. Yeni piller takılmış, düğmeleri temizlenmiş ve eski parlaklığına kavuşmuş.
“Teşekkür ederim!” demiş Çıt Kumanda. “Artık çok daha güçlüyüm ve vazifeme hazırım!”
Ege ve Zeynep, kumandayı yerine koymuşlar ve televizyonu açmışlar. Çıt Kumanda, artık her düğmesine basıldığında eskisinden çok daha keyifli hissetmiş. Fakat içten içe şunu da biliyormuş: Onu dinleyen ve onunla ilgilenen bu iki çocuğun dostluğu, sahip olduğu en büyük zenginlikmiş.
Çıt Kumanda, çocukların takviyesiyle hem dinlenmiş hem de eski günlerine dönmüş. Ege ve Zeynep de ona yardım etmenin memnunluğunu yaşamışlar. Böylelikle, kumanda ile çocuklar ortasında sıcacık bir dostluk kurulmuş. Bu kıssa, çocukların küçük şeylere bile bedel verdiğinde neler başarabileceklerini herkese göstermiş.
Ve böylelikle, Uykusu Gelen Kumanda masalı ile çocukların macerası unutulmaz bir anıya dönüşmüş.
Uykusu Gelen Kumanda Masalına benzeyen kısa masallar okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
