Bir varmış, bir yokmuş. Önce vakit içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil ormanların ve masmavi göllerin bulunduğu bir ülkede küçük bir kasaba varmış. Bu kasabada, sevgi dolu bir aile yaşarmış: Anne Ayşe, baba Mehmet ve küçük kızları Elif.
Elif, meraklı gözleri ve kocaman hayalleri olan bir çocukmuş. En çok sevdiği şey ise ışıklarmış; yıldızların parıltısı, ateşböceklerinin dansı, mumların titrek alevi onu büyülermiş.
Kış mevsimi gelmiş, kasabanın üstüne beyaz bir örtü serilmiş. Kar taneleri yavaşça süzülürken, konutların bacalarından tüten dumanlar sıcak yuvaların habercisiymiş. Her yıl olduğu üzere, yılbaşı yaklaşıyormuş. Kasabanın sokakları ve dükkanları renkli süslerle donatılmış, herkes yeni yılın heyecanını yaşıyormuş.
Bir akşam yemeğinde, Ayşe Hanım gülümseyerek sormuş: “Bu yıl, konutumuza bir yılbaşı ağacı almayı ne dersiniz?” Elif sevinçle yerinden fırlamış. “Evet anne! Onu en hoş ışıklarla süsleyelim!” Mehmet Bey de başını sallamış. “Güzel bir fikir. Yarın birlikte ormana gidip kendi ağacımızı seçelim.”
Ertesi sabah, aile sıcak kıyafetlerini giyip ormana yanlışsız yola çıkmış. Orman, karlar altında masalsı bir görünüme bürünmüş. Ağaçların kolları, kar taneleriyle süslenmiş üzereymiş. Elif, her adımda yeni bir hoşluk keşfetmiş. “Bakın, bu ağacın hali ne kadar güzel!” demiş. “Ya şuradaki kuş yuvasına ne dersiniz?”
Uzun bir arayıştan sonra, küçük lakin şık bir çam ağacı bulmuşlar. Ağacın kısımları güya onları selamlıyormuş. “İşte bu,” demiş Ayşe Hanım. “Bu ağaç tam bize nazaran.” Ağacı dikkatlice kesip meskene getirmişler. Meskenlerinin salonuna yerleştirmişler.
Ayşe Hanım, eski yılbaşı süslerinin bulunduğu kutuyu çıkarmış. Kutunun içinden çeşit çeşit süsler, renkli toplar, kurdeleler ve parıldayan yıldızlar çıkmış. Elif, süsleri tek tek incelemiş. “Bunlar ne kadar güzel!” demiş. “Hepsini kullanabilir miyiz?” Mehmet Bey gülmüş. “Tabii ki kullanabiliriz. Hatta istersen yenilerini de yapabiliriz.”
Birlikte renkli kağıtlardan kar taneleri, parıltılı ipliklerden süsler yapmışlar. Elif, her süsü büyük bir ihtimamla hazırlamış. “Bu kar adedini ağacın en hoş yerine asacağım,” demiş. Ağacı süslemeye başlamışlar. Ayşe Hanım kurdeleleri ve topları kısımlara yerleştirmiş, Mehmet Bey ağacın zirvesine parlak bir yıldız takmış. Elif ise kendi yaptığı süsleri kollara asmış.
Sonunda sıra ışıklara gelmiş. Işık dizisini dikkatlice ağacın etrafına sarmışlar. Mehmet Bey, “Hazır mısınız?” diye sormuş. Elif ve Ayşe Hanım heyecanla başlarını sallamış. Mehmet Bey fişi prize takmış ve bir anda ağaç rengârenk ışıklarla aydınlanmış.
Elif, gözlerini kırpmadan ağaca bakmış. “Bu harika!” demiş. “Ağacımız güya bir yıldız üzere parlıyor.” O gece, Elif yatağına gitmeden evvel ağacın önünde biraz daha vakit geçirmek istemiş. Anne ve babası ona müsaade vermişler. Elif, ağacın önünde oturmuş, ışıkların yansımasını izlemiş. Işıklar, odanın duvarlarında dans ediyormuş.
Bir mühlet sonra, Elif hafif bir melodi duymuş. Güya ışıklar müzik yapıyormuş. “Bu ne olabilir?” diye düşünmüş. Kulak kabartmış ve melodinin nereden geldiğini anlamaya çalışmış. Apansız, ağacın içinden küçük bir ışık huzmesi çıkmış ve Elif’in önünde duruvermiş. Işık, küçük bir peri biçimini almış. “Merhaba Elif,” demiş ince bir sesle.
Elif şaşırmış lakin korkmamış. “Merhaba,” demiş. “Sen kimsin?” “Ben Işık Perisi’yim,” demiş küçük yaratık. “Senin ışıklara olan sevgin beni buraya getirdi.” Elif’in yüzü aydınlanmış. “Gerçekten mi? Işıkları çok seviyorum. Onlar benim hayallerimi süslüyor.”
Işık Perisi gülümsemiş. “Hayallerin ne kadar büyükse, ışıklar da o kadar parlak olur. İstersen seni ışıkların dünyasına götürebilirim.” Elif heyecanla ayağa kalkmış. “Evet, lütfen!” Peri elini uzatmış. Elif, perinin minik elini tutmuş ve bir anda kendini değişik bir yerde bulmuş.
Etrafları rengârenk ışıklarla çevriliymiş. Gökyüzünde uçan ışık baloncukları, parıldayan yıldızlar ve ışık hüzmeleri her yeri kaplamış. “Bu yer muhteşem!” demiş Elif. “Burada her şey ışıl ışıl.” Işık Perisi, “Burası hayallerin dünyası,” demiş. “Burada herkesin hayalleri ışık olur ve gökyüzünü süsler.”
Elif, ışıkların ortasında koşmuş, zıplamış, gülmüş. Her adımında yeni bir ışık hüzmesi ortaya çıkıyormuş. “Bu benim hayalim!” demiş. “Işıklarla dolu bir dünya.” Peri, “Unutma Elif,” demiş. “Hayallerini ne kadar çok paylaşırsan, ışıklar da o kadar çoğalır.”
Bir müddet sonra, perinin sesi yumuşamış. “Artık geri dönme vakti geldi.” Elif, biraz üzülmüş fakat anlamış. “Tamam,” demiş. “Ama bu dünyayı asla unutmayacağım.” Gözlerini açtığında, tekrar meskeninin salonunda, ağacın önünde oturuyormuş.
Anne ve babası yanına gelmiş. “Elif, uyku vakti geldi,” demiş Ayşe Hanım nazikçe. Elif, annesine ve babasına sarılmış. “Işıkların dünyasını gördüm,” demiş heyecanla. “Hayallerim ışık oldu ve gökyüzünü süsledi.” Mehmet Bey gülümsemiş. “Demek ki hoş düşler görmüşsün.” Elif başını sallamış. “Evet, ve ben hayallerimi paylaşacağım ki ışıklar çoğalsın.”
O geceden sonra, Elif hayallerini çizimlere, öykülere dökmeye başlamış. Her gün yeni bir ışık yaratmış ve ailesiyle paylaşmış. Kasabadaki öteki çocuklara da hayallerini anlatmış, onlarla birlikte oyunlar oynamış. Elif’in hayalleri, kasabadaki herkesin kalbini aydınlatmış. Işıklar, yalnızca ağacın üzerinde değil, insanların yüzlerinde de parlamış.
Ve böylelikle, küçük bir kızın hayalleriyle başlayan bu öykü, sevgi ve paylaşmanın gücüyle büyümüş. Elif ve ailesi, memnun ve ışık dolu günler yaşamışlar. Gökteki yıldızlar kadar çok hayalleri olan tüm çocuklara bu öykü anlatılmış. Her yeni yıl geldiğinde, beşerler ışıkları yakıp hayallerini hatırlamışlar.
Yılbaşı Hazırlığı Masalına benzeyen uyku masalları okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
