Bir varmış, bir yokmuş, önce vakit içinde, kalbur saman içinde, hoş bir kentte Cemre isminde küçük bir kız yaşarmış. Cemre, tatlı mı tatlı, meraklı ve renkleri çok seven bir çocukmuş.
Bir gün babası Cemre’yi şaşırtmak için meskene gelirken yanında büyük bir armağan getirmiş. Cemre, babasının konuta döndüğünde elindeki paketi görünce heyecanlanmış. Gözleri parıldamış ve çabucak babasının yanına koşmuş.
Babası Ufuk, paketi Cemre’ye uzatarak, “Bak bakalım, senin için ne getirdim!” demiş. Cemre büyük bir merakla paketi açmaya başlamış. Rengârenk kâğıtla sarılı paketi açtığında içinden koskocaman bir boyama kitabı çıkmış. Cemre’nin gözleri sevinçle açılmış ve “Baba, bu harika! Boyama kitabı!” diye bağırmış.
Bu boyama kitabı Cemre’nin birinci boyama kitabıymış ve sayfalarında türlü türlü fotoğraflar varmış. Hayvanlar, ağaçlar, balıklarla dolu denizler, masal kahramanları… Cemre o an çok heyecanlanmış. Babası da gülümseyerek, “Hadi Cemre, bu kitabı birlikte boyayalım mı?” demiş. Cemre, başını süratle sallayarak “Evet, evet!” diye cevap vermiş.
Cemre ve babası Ufuk, oturma odasında büyük bir masa hazırlamışlar. Rengârenk boyalar ve fırçalarla dolu bir kutu açmışlar. Cemre çabucak en sevdiği rengi, pembe boyayı eline almış. Babası ise yeşil rengi tercih etmiş. Babası, Cemre’ye nasıl daha hoş boyama yapabileceği konusunda kimi ipuçları vermiş. Örneğin, evvel kenarları boyamanın, fotoğrafların daha sistemli görünmesine yardımcı olabileceğini söylemiş. Cemre de dikkatle babasını dinleyip, ona uymaya çalışmış.
Cemre’nin birinci boyadığı fotoğraf bir kedi resmiymiş. Cemre, kediyi pembeye boyarken, babası da kediye sempatik bir yeşil kurdele eklemiş. İkisi de çok eğleniyormuş. Cemre, “Bak baba, bu kedi bizim sokaktaki Minnoş’a benzemiş!” demiş. Babası da gülümseyerek “Evet, Minnoş katiyen bu türlü renkli bir kedicik olmayı hak ediyor,” diye cevap vermiş.
Boyama kitabındaki sayfaları yavaş yavaş çevirmişler ve her bir sayfada farklı bir dünya keşfetmişler. Ormanda dolaşan geyikleri boyamışlar, denizde yüzen balıkları renklendirmişler, hatta uçan balonlarla dolu bir sayfa bile boyamışlar. Cemre, balonları gökkuşağının renklerine boyarken, babası Ufuk da balonların iplerini ayrıntılıca renklendirmiş.
Bir mühlet sonra Cemre, “Baba, bu kitabı birlikte boyamak hakikaten çok eğlenceliymiş. Yalnızca boyamak değil, birlikte vakit geçirmek çok hoş,” demiş. Ufuk, kızına sevgiyle bakarak, “Evet, Cemrecim. Birlikte bir şeyler yapmak her vakit en hoşu,” demiş. Cemre’nin yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmuş.
Cemre’nin ilgisini çeken bir öteki fotoğraf de dev bir ağacın altında oyun oynayan çocuklarmış. Cemre, çocukların yüzlerini boyarken, babası da ağacın yapraklarını ve çiçeklerini yeşile ve sarıya boyamış. “Baba, bak bu çocuklar da bizim mahalledeki arkadaşlarımıza benziyor,” demiş Cemre. Babası da “Evet, tahminen de bir gün biz de mahallede bu türlü bir fotoğraf çizebiliriz,” diye karşılık vermiş. Bu fikir Cemre’nin güzeline gitmiş ve gözleri hayal dolu bir biçimde parlamış.
Boyama kitabındaki her fotoğraf, Cemre ve babası için yeni bir macera olmuş. Cemre’nin hayal gücü fotoğraflara yansımış, babası da ona eşlik ederek o hayallerin peşinden gitmiş. Cemre, bazen babasına en sevdiği renkleri anlatmış, bazen de fotoğraftaki hayvanlara isimler vermişler. Bir fili maviye boyayıp ona “Maviş” ismini koymuşlar. Babası Ufuk, bu isimlere gülmüş ve Cemre’nin hayal gücüne hayran kalmış.
Gün boyunca boyama yapmışlar, fotoğraflara hikâyeler uydurmuşlar ve birbirleriyle şakalaşmışlar. Ufuk, Cemre’ye her fotoğrafta bir hikâye olduğunu, renklerin de bu hikâyeleri canlandırmaya yardımcı olduğunu anlatmış. Cemre de “Baba, renklerle hikâye anlatmak çok güzelmiş!” demiş. Babası da “Evet Cemre, her renk bir his, her çizgi de bir macera,” diye cevap vermiş.
Günün sonunda Cemre ve babası, boyama kitabını bitiremese de çok hoş bir başlangıç yapmışlar. Cemre, boyama kitabını ihtimamla kapatmış ve rafına yerleştirmiş. Babasına sarılarak, “Baba, bu boyama kitabı benim en sevdiğim kitap oldu. Onu her gün boyayalım, olur mu?” demiş. Babası da “Tabii ki, Cemrecim. Her vakit boyarız. Kâfi ki sen iste,” demiş.
Cemre, o gece yatağına yattığında hala boyama kitabını ve babasıyla geçirdiği eğlenceli anları düşünüyormuş. Düşünde bile rengârenk dünyalar, uçan balonlar ve mavi filleri görmüş. Babasıyla birlikte boyadığı her fotoğraf, onun hayal dünyasında bir kapı açmış ve ona apayrı maceraların başlangıcını müjdelemiş.
Ve böylelikle, Cemre ve babası, her gün biraz daha boyayarak bu hoş kitabın sayfalarını renklendirmeye devam etmişler. Onlar için boyama, yalnızca renkleri kullanmak değil, birlikte anılar biriktirmek ve hayal gücünü geliştirmekmiş.
Gökten üç elma düşmüş; biri Cemre ve babasının başına, biri bu hoş masalı dinleyen çocukların başına, biri de hayal gücünü hiç kaybetmeyenlerin başına…
Cemre ve Babasının Renkli Macerası masalına benzeyen uyku masalları okumak için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
