Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde, kalbur saman içinde, Aren isminde şirin bir çocuk yaşarmış. Aren sabahları artık pencereye düşen yağmur damlaları yerine sisli ve soğuk havayı görmeye başlamış. Bir gece, Aren yatağına yattığında gökyüzünde küçük beyaz tanelerin dans ettiğini fark etmiş. Kar yağıyormuş! Heyecandan yerinde duramayan Aren, annesi ve babasına seslenmiş:
“Anne! Baba! Kar yağıyor, baksana ne hoş görünüyor!”
Anne ve babası gülümseyerek Aren’i pencerenin önüne almışlar ve “Evet, Aren, mevsimin birinci karı bu. Yarın sabah her yer bembeyaz olacak!” demişler. Aren, bu sözleri duyunca daha da heyecanlanmış, çabucak uyuyup sabahın bir an evvel gelmesini istemiş.
Sabah olduğunda Aren gözlerini açar açmaz pencereden dışarı bakmış. Gördüklerine inanamamış! Bahçe, ağaçlar, çatılar… Her şey bembeyaz bir örtüyle kaplanmış. Çabucak koşarak anne ve babasının odasına gitmiş. “Anne! Baba! Haydi kalkın, her yer karla kaplanmış!” diye bağırmış.
Anne ve babası gülümseyerek uyanmış ve Aren’e sarılmışlar. Babası, “Aren, hoş bir haberim var. Bugün okullar tatil edildi. Ayrıyeten kar yolları kapattığı için bizim işlerimiz de tatil oldu!” demiş. Aren sevinçten havalara uçmuş. “Harika! Bugün birlikte kar oynayabiliriz, değil mi?” diye sormuş.
Kahvaltıdan sonra Aren, annesi ve babası kalın giysiler giyip bahçeye çıkmışlar. Aren, “Önce kartopu oynayalım!” demiş. Daima birlikte kahkahalar içinde kartopu savaşı yapmışlar. Aren bazen kaçmış, bazen de en büyük kartopunu yapıp babasına gerçek fırlatmış.
Bir mühlet sonra annesi, “Hadi artık bir kardan adam yapalım,” demiş. Daima birlikte işe koyulmuşlar. Büyük bir kar yığını yapıp yuvarlayarak kardan adamın gövdesini hazırlamışlar. Babası, eski bir atkıyı ve şapkayı getirmiş, annesi havuçtan bir burun yapmış. Aren de düğmelerden gözler ve kömürden bir ağız eklemiş. Kardan adam tam bir şaheser olmuş!
“Adını ne koyalım?” diye sormuş Aren. Babası, “Ne dersin, Karbey mi olsun?” demiş. Aren bu isme bayılmış ve ellerini çırparak, “Evet, Karbey! Olağanüstü oldu!” demiş.
Dışarıda gereğince vakit geçirdikten sonra daima birlikte meskene dönmüşler. Üstlerindeki karları temizleyip ısınmak için şöminenin başına oturmuşlar. Anne, “Aren, bu hoş günü biraz daha keyifli hale getirmek için birlikte bir kitap okuyalım mı?” diye sormuş. Aren çabucak kütüphaneye koşup en sevdiği öykü kitabını getirmiş.
Anne kitabı okurken Aren ve babası kıssanın içindeki karakterler üzere davranmışlar. Kıssa bitince Aren, “Biliyor musun baba, bu çok eğlenceliydi. Keşke her gün bu türlü vakit geçirebilsek,” demiş. Babası gülümsemiş ve başını sallayarak, “Haklısın, Aren. Birlikte vakit geçirmek nitekim çok pahalı,” diye yanıt vermiş.
Sonrasında daima birlikte eğitici bir masa oyunu oynamışlar. Aren oyunda birtakım sözleri yanlış söylediğinde anne ve babası ona yardım etmiş, böylelikle yeni şeyler öğrenmiş.
Gün sona ererken anne sıcak çikolata hazırlamış. Daima birlikte şöminenin başına oturmuşlar. Karların yavaşça yere düşüşünü izlerken babası, “Bugün çok hoş bir gün oldu. Uzun vakittir bu türlü keyifli vakit geçirmemiştik,” demiş.
Anne de başını sallayıp, “Evet, birbirimize daha çok vakit ayırmalıyız. İşler ve okul ne kadar kıymetli olsa da, bu türlü anılar biriktirmek her şeyden pahalı,” diye eklemiş. Aren onları dinlerken gözleri parlamış. “O vakit kelam verelim, bundan sonra daha sık birlikte olalım,” demiş.
Anne ve babası birebir anda, “Söz!” diyerek Aren’e sarılmışlar. O gece Aren yatağına yattığında yüzünde kocaman bir gülümseme varmış. Karın beyazlığı kadar saf ve hoş bir gün yaşamışlardı.
Ve böylelikle Mevsimin Birinci Karı Masalı burada sona ermiş, Aren karın hoşluğunu düşleyerek derin bir uykuya dalmış…
Mevsimin Birinci Karı Masalına benzeyen uyku masalları okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
