Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde kalbur saman içinde küçük bir kar tanesi varmış. Mevsimin kış olmasını, gökyüzünden yeryüzüne inmeyi sabırsızlıkla bekliyormuş. Bizim küçük kar tanesi, başka kar tanelerine nazaran biraz küçük ve çelimsizmiş.
Günler geçmiş, aylar geçmiş ve kış vakti gelmiş. Havalar soğumaya başlayınca gökyüzünde ki bütün kar taneleri yeryüzüne inmek için hazırlık yapmaya başlamışlar. Beklenen an gelmiş ve hepsi teker teker yeryüzüne gelmeye başlamışlar. Bütün kar taneleri çok memnunmuş. Her sene bu aynın hayalini kurar ve kendilerini göstermek için can atarlarmış. Kar taneleri sessizlik içinde salınırken bizim küçük kar tanesi de hamasetini toplayıp gökyüzünden atlamış. Uçmuş, uçmuş ve sonunda yer yüzüne inmiş. Birinci sefer yer yüzüne indiği için çok heyecanlıymış. İnsanları, hayvanları, doğayı gördüğüne çok sevinmiş. Ancak bir anda hiç beklemediği bir şey olmuş. Büyük bir fırtına. Göz gözü görmüyormuş. Ağaçlar sallanıyor, çatılar uçuyor, beşerler bir yerlere tutunuyormuş. Küçük kar tanesi etrafını izlerken birden istikrarını kaybetmiş ve sağa sola savrulmaya başlamış. Rüzgar o kadar şiddetliymiş ki hiç bir yere tutunamıyor muş. Kar tanesi yükselmiş, yükselmiş, savrulmaya devam etmiş. Bu uçmanın ne kadar sürdüğünü anlamamış ve uyuya kalmış. Gözünü açtığında arkadaşlarından hiçbirini yanına görememiş. Birinci düştüğü yerden çok farklı bir yere düşmüş. Burası ona nazaran çok sıcakmış. Terlemeye ve korkmaya başlamış. Tek istediği arkadaşlarından birini görmekmiş. Yattığı yerden kalkmış ve yürümeye başlamış. Etrafında kar tanesi yerine bir sürü kum tanesi görmüş. Kendi ortalarında konuşan taneleri görmüş. Kar “Merhaba” diye seslenmiş. Kum taneleri, karı görünce gözlerine inanamamışlar. Zira çöl de bir kar adedini daha evvel kimse görmemiş. Kum tanesi “Merhaba, senin burada ne işin var. Burası sana nazaran bir yer değil” demiş. Kar “Haklısın. Buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum. Çok uzaklarda bir yerde yeryüzüne inmiştim lakin çok şiddetli bir fırtına çıktı. Gözümü açtığımda buradaydım” demiş. Kum taneleri kar adedine çok üzülmüş. Ancak onun burada yaşayamayacağını biliyorlarmış. Öteki bir kum tanesi “Seni çabucak geldiğin yere geri dönmen lazım, yoksa burada erir gidersin” demiş. Kar “Evet, zati çok terliyorum ve çok susadım” demiş. Kumlar çabucak kara su getirmiş ve onu biraz dinlendirmek için buzdolabına koymaya karar vermişler. Karı bir müddet buzdolabında tutmuşlar ve o sırada, Karı konuta göndermek için düşünmüşler. En sonunda akıllarına bir fikir gelmiş KUM FIRTINASI! Çabucak kar adedini almışlar ve planlarını ona da anlamışlar. Kar çok sevinmiş ve heyecanla beklemeye başlamış. Kum taneleri bütün arkadaşlarına haber vermiş.
Milyonlarca kum el ele tutuşmuş ve uçmaya başlamışlar. O kadar süratli uçuşuyorlarmış ki göz gözü görmemeye başlamış. Kar tanesi yavaş yavaş kendini rüzgara bırakmış. Havalandığında bütün kum tanelerine teşekkür etmiş ve savrulmaya devam etmiş. O kadar çok savrulmuş ki tekrar uyuya kalmış ve bu sefer uyandığında bütün arkadaşları yanındaymış. Tekrardan soğuk havaya ve arkadaşlarına kavuştuğuna çok sevinmiş. Başına gelenleri öbür kar tanelerine anlatmış ve bütün kar taneleri duyduklarına inanamamış. Tarihte birinci kez çöle giden kar tanesi olarak hafızalarına kazınmış. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
