Bir varmış, bir yokmuş. Ormanın derinliklerinde, yeşilin en hoş tonlarına sahip ağaçların ortasında, toprağın altında bilinmeyen bir karınca yuvası varmış. Bu yuva, kışın soğuk günlerinden korunmak için karınca ailesi tarafından ihtimamla inşa edilmiş, tünelleri ve odalarıyla kocaman bir dünya üzereymiş.
Yuva, yazın sıcağında serin, kışın soğuğunda ise sıcacık olurmuş. Yuvalarının içi, yiyecek depoları, odun odaları ve rahat dinlenme yerleriyle doluymuş. Lakin artık sonbahar gelip çatmış, orman altın sarısı yapraklarla kaplanmaya başlamış. Bu, karınca ailesi için kış hazırlıklarının da vakti demekmiş.
Sonbaharın serin rüzgarları ağaçların kollarını yavaşça sallarken, anne karınca yuvanın dışındaki tünelin ucuna gelip havayı koklamış. Hava biraz serinlemiş, ağaçlardan dökülen yapraklar yerleri örtmeye başlamış. Anne karınca bir iç çekip, “Kış geliyor,” demiş içinden. Ormanın sessizliğini yalnızca yaprakların hışırtısı ve ortada bir esen rüzgarın sesi bozuyormuş.
Karınca ailesi dört şahıstan oluşuyormuş: Anne karınca, baba karınca, abla karınca ve ailenin en küçük üyesi olan küçük kardeş karınca. Bu dört karınca, yaz boyunca çalışmış, yiyecek toplamış ve yuvalarını kışa hazırlamışlar. Ama kış yaklaşırken, daha yapacak çok işleri varmış.
Anne karınca, her vakit yuvalarını sistemli ve pak tutmasıyla tanınırmış. Kışın şiddetli geçeceğini bilir, yiyeceklerin sistemli depolanması gerektiğini daima hatırlatırmış. “Yiyeceklerimizi dikkatlice yerleştirmezsek kışın güç durumda kalırız,” dermiş daima. O sabah da güne erken başlamış, yuvalarındaki ambarı denetim etmiş. “Tohumlar yerinde lakin birkaç meyve daha toplamamız gerek,” diye düşünmüş.
Baba karınca ise yuvalarını sıcak tutmak için gerekli olan odunları toplamakla görevliymiş. Kışın soğuk günlerinde yuvalarını ısıtacak odunları bulmak onun en sevdiği işmiş. Ormanın her köşesini bilirmiş, en kuru kısımları, en sağlam odunları toplamak için sabahın erken saatlerinde yola çıkarmış.
Abla karınca, ailesine çok bağlıymış ve her vakit yardım etmeye hazırmış. Yiyecek toplamak konusunda hayli yetenekliymiş. Ormanın en lezzetli meyvelerini bulmak onun uzmanlık alanıymış. O sabah da annesiyle birlikte dışarı çıkıp en taze tohumları ve meyveleri toplamak için hazırlıklara başlamış.
Ailenin en küçük üyesi olan küçük kardeş karınca ise, her şeye büyük bir merakla yaklaşırmış. Şimdi tam manasıyla kış hazırlıklarının kıymetini kavrayamamış lakin ablası ve ailesiyle çalışmaktan çok hoşlanırmış. O da her gün aile üyelerine yardım etmeye çalışır, küçük işleri büyük bir ciddiyetle yaparmış. Yuva içinde koşuşturur, vakit zaman topladığı küçük çiçek yapraklarını büyük bir heyecanla anne ve babasına gösterirmiş.
Ormanda sonbaharın kokusu düzgünce hissedilirken, bu karınca ailesi daima birlikte yardımlaşarak çalışıyormuş. Anne karınca dışarıda yaprakların ortasından yiyecek toplarken, baba karınca yuvalarını sıcak tutacak odunları toplamak için uzun yürüyüşlere çıkmış.
Abla karınca da sabah erkenden abur cubur ve çürük meyveleri seçerek yiyeceklerin en güzellerini bir ortaya getirmiş. Küçük kardeş karınca ise etrafındaki tabiatın değişimini büyük bir merakla izliyor, her şeyi öğrenmeye çalışıyormuş.
Kış yaklaşırken, karınca ailesi, birlikte çalışmanın ve yardımlaşmanın değerini her geçen gün daha yeterli anlıyormuş.
Anne, baba, abla ve küçük kardeş karınca, büyük bir özveriyle kış hazırlıklarını tamamlamışlar. Yuva artık yiyeceklerle dolup taşmış, odunlar bir köşeye güzelce yığılmış, yuvalarındaki her şey tertipli bir halde yerleştirilmiş. Her biri büyük bir çabayla çalışmış ve işlerini bitirmenin verdiği huzurla derin bir nefes almışlar.
O gün, hazırlıkları tamamladıkları an, anne karınca yuvanın merkezine yanlışsız ilerlemiş ve herkesi bir ortaya toplamış. Yorgun lakin memnun bir sözle, “Çocuklar,” demiş, “Hepiniz şahane iş çıkardınız. Birbirimize yardım ettiğimiz ve daima birlikte çalıştığımız için bu kadar hoş bir yuva hazırlayabildik. Hepinize çok teşekkür ederim.”
Baba karınca da gülümseyerek, “Evet, hakikaten çok çalıştık,” diye eklemiş. “Ama en kıymetlisi, birbirimize takviye olmamız. Âlâ ki bu türlü bir ailemiz var.”
Abla karınca, küçük kardeşinin başını okşayarak, “Hep birlikte başardık. Sevinçli bir aile olmak her şeyden daha pahalıymış,” demiş.
Küçük kardeş karınca ise gözlerini kocaman açmış, “İyi ki birbirimize yardım ediyoruz,” demiş sevinçle. “Yoksa bu kadar iş nasıl biterdi ki!”
Herkes birbirine minnet duyarak sarılmış, aile olmanın kıymetini bir sefer daha hissetmişler. Hazırlıkları bitirmenin verdiği rahatlıkla kışı beklemeye başlamışlar.
Ve sonunda kış gelmiş. Dışarıda kar lapa lapa yağarken, ormanın her köşesi beyaz bir örtüyle kaplanmış. Yapraklar büsbütün dökülmüş, rüzgar soğuk esmeye başlamış. Lakin karınca yuvasının içinde sıcacık bir huzur varmış.
Anne karınca, sabah erkenden kalkıp sıcak yemekler pişirmiş. Mis üzere yiyecek kokuları yuvanın her köşesine yayılmış. Ocağın üzerinde buğulanan çorba, taze ekmekler ve topladıkları en hoş meyvelerden yapılan tatlılarla dolu bir sofra kurmuş.
Baba karınca, büyük bir titizlikle sobayı yakmış. Sobanın çıtırtıları eşliğinde yuvaları sıcacık olmuş. Anne karınca, çocukları sofraya çağırmış ve herkes birlikte sofranın etrafında toplanmış.
Dışarıda kar yağarken, karınca ailesi sobanın sıcaklığında, anne karıncanın hazırladığı yemekleri memnunlukla yemişler. Yuvanın içi sımsıcak bir yuva haline gelmiş. Herkes birbirine bakarak içten bir formda gülümsemiş.
Ve işte böylece Karınca Ailesinin Sıcak Kış Hazırlığı Masalı burada sona ermiş unutmayalım ki Aile içinde yardımlaşma ve sevgi, zorlukların üstesinden gelmenin en hoş yoludur.
Karınca Ailesinin Sıcak Kış Hazırlığı Masalına benzeyen masallar okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Masallarımızı instagram sayfamızdan okumak için için ise sayfamızı takip edebilirsiniz.
