Anne Masalları | Çocuk ve Uyku masalları Türkiyenin en iyi ve en yeni çocuk masalları okuma sitesi, Anne masalları, Uyku masalları, Keloğlan masalları vb masal seçenekleri sitesi.

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler uzak ormanların derinliklerinde, küçük ve sempatik bir ayı yaşarmış. İsmi Tobi’ymiş. Tobi, ne vakit güneş ormanın üstüne doğsa, koşar adımlarla dışarı çıkıp ormanın kokusunu içine çekermiş. Lakin bu sabah Tobi’nin canı hiç dışarı çıkmak istememiş. Karnı guruldamış, gözlerini kapayıp yalnızca tek bir şey düşünmüş: Ballı ekmek! Tobi’nin aklına bir

Bir varmış, bir yokmuş. Tatlı mı tatlı, sevinçli mi sevinçli bir kız varmış. Bu kızın ismi Rüya’ymış ve en yakın arkadaşı, kıvırcık tüylü, kahverengi bir köpeği varmış. Köpeğin ismi ise Çiko’ymuş. Düş ve Çiko, her sabah birlikte parka gitmeyi çok severlermiş. Bu sabah da güneş pırıl pırıl parlamış, gökyüzünde bir tane bile bulut yokmuş. Düş,

Bir varmış bir yokmuş, şeftali kokulu bir köy varmış. Bu köyde her sabah tatlı bir şeftali kokusu etrafı sarar, rüzgarla birlikte her yere yayılırmış. Köyün çocukları sabahları uyanır uyanmaz, bu kokuyu alıp gülümserlermiş. Şeftali ağaçları köyün her yanına yayılmış, ağaçlar öylesine bereketliymiş ki kısımlar meyvelerle dolup taşarmış. Bir gün, Zeynep isminde küçük bir kız çocuğu,

Bir varmış bir yokmuş, ortaokula yeni başlamış tatlı mı tatlı bir kız varmış. İsmi Gizem’miş. Gizem, çok meraklı ve öğrenmeyi seven bir çocukmuş. Ailesi onu her vakit dayanaklar, okulda başarılı olması için her türlü imkânı sağlarmış. Bu yıl Gizem’in hayatında çok değerli bir değişiklik olmuş: Birinci sefer kendi telefonu olmuş! O sabah Gizem’in gözleri heyecandan

Bir varmış, bir yokmuş. Küçük bir kasabada, Berk isminde hayalleri büyük bir çocuk yaşarmış. Berk, küçüklüğünden beri oyuncak konutlar, köprüler yapmayı çok severmiş. Ne vakit bir bina görse, onu hayalinde kendi elleriyle yine yaparmış. En sevdiği şey ise hayal kurmakmış. “Bir gün kendi konutumu yapacağım!” diye düşünür dururmuş. Berk’in bu hayali hiç değişmemiş. Herkes onun

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, Nasrettin Hoca’nın bilgece öğütler verdiği küçük, sevecen bir köy varmış. Bu köyde herkes Hoca’yı çok severmiş, zira Hoca, ne vakit bir sorun olsa, insanlara gülerek, düşündürerek ve her seferinde tahlil bulurmuş. Bir gün, bu köyde Ali isminde bir çocuk, okula gitmek için hazırlık yaparken fark etmiş ki kalemleri kaybolmuş.

Bir varmış bir yokmuş, Şeyda isminde tatlı mı tatlı bir kız varmış. Bu küçük kız, okula yeni başlamış ve okulun koridorlarında şimdi yolunu bulmaya çalışıyormuş. Her şey ona yeniymiş: sınıf arkadaşları, öğretmenler, büyük okul bahçesi… Fakat Şeyda’nın en çok heyecanlandığı şeylerden biri de dersler olmuş. Bilhassa de Fen Bilgisi dersi! Zira Şeyda, tabiata ve bilime

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük bir kasabada yaşayan şirin bir aile varmış. Bu ailenin ismi Kaya ailesiymiş. Kaya ailesi, anne Asuman, baba Metin, küçük kızları Zeynep ve şirin köpekleri Köpük’ten oluşuyormuş. Kaya ailesi her vakit birbirine çok bağlı, sevinçli ve uyumlu bir aileymiş. Ancak bir gün, Metin Bey’in işi nedeniyle öbür bir şehre

Bir varmış, bir yokmuş. Ormanın derinliklerinde, yeşilin en hoş tonlarına sahip ağaçların ortasında, toprağın altında saklı bir karınca yuvası varmış. Bu yuva, kışın soğuk günlerinden korunmak için karınca ailesi tarafından ihtimamla inşa edilmiş, tünelleri ve odalarıyla kocaman bir dünya üzereymiş. Yuva, yazın sıcağında serin, kışın soğuğunda ise sıcacık olurmuş. Yuvalarının içi, yiyecek depoları, odun odaları

Bir varmış, bir yokmuş… Küçük, şirin bir kasabada Ahmet isminde tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış. Ahmet’in babası, kasabanın en ünlü tamircisiymiş. Küçük bir tamirhanede her türlü bozuk eşyayı tamir edermiş. Ahmet de babasına yardım etmeyi çok severmiş. Vidalara, somunlara bakıp onları tamir etmeye çalışmak Ahmet’in en büyük eğlencesiymiş. Ancak Ahmet’in içinde bir istek varmış.