Bir varmış, bir yokmuş. Önce vakit içinde, kalbur saman içinde, Defne isminde meraklı ve zeki bir kız çocuğu yaşarmış. Defne, doğayı ve hayvanları çok severmiş. Bir gün, okul arkadaşlarıyla birlikte kentlerindeki hayvanat bahçesine gitmeye karar vermişler.
Güneşli bir sabah, Defne ve arkadaşları sevinç içinde hayvanat bahçesine varmışlar. Rengârenk kuşlar, uzun boyunlu zürafalar, hantal filler… Her hayvan onları başka bir heyecana sürüklermiş. Lakin Defne’nin aklında en çok görmek istediği hayvan timsahlarmış.
Timsahların bulunduğu kısma geldiklerinde, büyük bir gölet ve içinde hareketsiz yatan devasa timsahlar görmüşler. Defne, hayranlıkla timsahları izlerken bir şey fark etmiş. “Arkadaşlar,” demiş, “dikkat ettiniz mi? Timsahlar hiç lisanlarını dışarı çıkarmıyorlar!”
Arkadaşları evvel şaşırmışlar, sonra biri, “Belki de aç değillerdir,” demiş. Defne ise bu yanıttan tatmin olmamış. “Hayır,” demiş, “diğer hayvanlar bile ortada lisanlarını çıkarıyor. Lakin timsahlar hiç çıkarmıyor.”
Bu merak onu içten içe kemirmiş. Meskene döndüğünde annesine sormuş, “Anne, timsahlar neden lisanlarını dışarı çıkarmazlar?” Annesi gülümseyerek, “Bunu en uygun kitaplar ve araştırmalar yanıtlar, Defneciğim,” demiş.
Defne, çabucak odasına koşmuş ve hayvanlar hakkında kitaplar karıştırmaya başlamış. Fakat aradığı karşılığı bulamamış. Sonraki gün, okulda öğretmenine sormuş. Öğretmeni, “İyi bir soru, Defne,” demiş, “Haydi, birlikte araştıralım.”
Öğretmeniyle birlikte kütüphaneye gitmişler. Eski bir ansiklopediye bakarken, sonunda aradığı bilgiye ulaşmışlar. Halbuki timsahların lisanları ağız tabanına yapışık haldeymiş! Bu yüzden lisanlarını dışarı çıkaramazlarmış. Ayrıyeten, timsahlar su altında avlarını yakalarken lisanın hareket etmemesi onlara avantaj sağlarmış.
Defne bu bilgiyi öğrenince çok sevinmiş. “Demek ki timsahların lisanı var fakat dışarı çıkaramıyorlar!” demiş heyecanla. Öğretmeni de, “Evet,” demiş, “Doğa ne kadar enteresan ve farklı özelliklerle dolu, değil mi?”
Defne, öğrendiği bu enteresan bilgiyi arkadaşlarıyla paylaşmak için sabırsızlanmış. Okulun bahçesinde toplanmışlar ve Defne onlara, “Arkadaşlar, timsahların lisanları ağızlarına yapışıkmış, bu yüzden lisanlarını dışarı çıkaramıyorlarmış!” demiş. Herkes şaşkınlıkla dinlemiş.
Bir arkadaşı, “Peki neden bu türlü?” diye sormuş. Defne, “Çünkü su altında avlanırken lisanın hareket etmemesi onlara yardımcı oluyormuş. Hem böylelikle su yutmadan nefes alabiliyorlarmış,” diye açıklamış.
Arkadaşları bu bilgiden çok etkilenmişler. Bir başkası, “Doğa hakikaten mucizelerle dolu,” demiş. Defne ise, “Evet, ve ne kadar çok öğrenirsek o kadar çok hayran kalıyoruz,” diye eklemiş.
O günden sonra Defne ve arkadaşları, doğayı daha yakından tanımak için birlikte araştırmalar yapmaya başlamışlar. Her yeni bilgi onları daha da meraklandırmış, daha da öğrenmeye teşvik etmiş.
Defne, merakı sayesinde hem kendisi öğrenmiş hem de arkadaşlarına yeni ufuklar açmış. Timsahlar Neden Lisanını Dışarı Çıkartamaz Masalı da bizlere burada veda etmiş. Gökten üç elma düşmüş; biri anlatanın, biri dinleyenin, biri de merak edip öğrenenin başına.
Timsahlar Neden Lisanını Dışarı Çıkartamaz Masalına benzeyen çocuk masallar okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
