Bir varmış bir yokmuş bir vakitler, yemyeşil bir köyün çabucak yanında, derin ve masmavi bir göl varmış. Bu göl, etrafındaki tüm çocukların oyun oynadığı, eğlendiği bir yer olmuş. Köyde Arda ve Tuğba isminde iki çok yakın arkadaş yaşarmış. İkisi de doğayı çok sever, göl kenarında saatlerce vakit geçirirmiş.
Bir gün, Arda ve Tuğba göl kenarında oturup çevreyi izlerken suyun yüzeyinde hareket eden minik bir şey fark etmişler. Birinci başta bir yaprak zannetmişler lakin yaklaşıp dikkatlice bakınca bunun minicik bir yumurta olduğunu anlamışlar.
Tuğba heyecanla, “Arda, bu bir kurbağa yumurtası olabilir mi?” diye sormuş. Arda da şaşırarak, “Olabilir, lakin bundan bir kurbağa çıkacaksa nasıl olduğunu çok merak ediyorum!” demiş.
O günden sonra Arda ve Tuğba her gün göl kenarına gelip yumurtayı izlemeye başlamışlar. Birkaç gün içinde yumurtanın içinden minnacık, kuyruklu bir yaratık çıkmış. Bu yaratık onlara çok garip görünmüş, zira ne bir balığa ne de bir kurbağaya benziyormuş.
Arkadaşlar, yaşlı ve bilge köy öğretmeni olan Mehmet Amca’ya gitmişler. Mehmet Amca, kurbağalar hakkında çok şey bilirmiş. Çocukların heyecanını görünce onlara kurbağaların ömür döngüsünü anlatmış: “Kurbağalar evvel yumurta olarak başlar, sonra bu yumurtalardan iribaş dediğimiz kuyruklu yavrular çıkar. İribaşlar büyüdükçe bacakları çıkar, kuyrukları kaybolur ve sonunda gerçek bir kurbağa olurlar.”
Bu bilgi Arda ve Tuğba’yı çok şaşırtmış. “Yani şu anda o minicik şey ileride sıçrayan bir kurbağa mı olacak?” diye sormuş Arda. Mehmet Amca başını sallayarak, “Evet, fakat büyümeleri vakit alır. Dikkatli bir halde izlerseniz bunu kendi gözlerinizle görebilirsiniz,” demiş.
Arda ve Tuğba her gün göl kenarına gitmişler. İribaşlar evvel biraz büyümüş, sonra gerilerinden küçük bacaklar çıkmaya başlamış. Çocuklar bu değişimleri gördükçe hayranlıkla birbirlerine, “Bak, bugün bacakları daha da büyümüş!” ya da “Artık kuyruğu kısalmaya başlamış!” diyerek heyecanlarını paylaşmışlar.
Bir gün, iribaşlardan biri kuyruğunu büsbütün kaybetmiş ve birinci sıçrayışını yapmış. Arda şaşkınlıkla, “Tuğba, bak! Artık gerçek bir kurbağa oldu!” diye bağırmış. Tuğba da gülerek, “Bu bir mucize gibi! Tabiat ne kadar şahane değil mi?” demiş.
Kurbağaların dönüşümünü izleyen çocuklar, tabiatın ne kadar büyüleyici olduğunu anlamışlar. Tıpkı vakitte, her şeyin sabır gerektirdiğini ve bir şeylerin vakitle büyüyüp güzelleştiğini öğrenmişler.
Ertesi gün, Mehmet Amca onları çağırmış ve sormuş: “Kurbağaları izlemek size ne öğretti?”
Arda çabucak yanıt vermiş: “Sabretmeyi öğrendik! Her şey bir anda olmazmış. Vakte ve sabra muhtaçlığımız varmış.”
Tuğba da eklemiş: “Ve tabiatın ne kadar kusursuz olduğunu anladık. Her şey birbiriyle ilişkiliymiş. O minik iribaş bile sonunda kocaman bir kurbağa olabiliyor!”
Mehmet Amca başını sallayıp gülümsemiş. “Aferin size! Doğayı izlemek yalnızca eğlenceli değil, birebir vakitte birçok önemli dersi öğrenmemizi sağlar,” demiş.
Kurbağaların Gizemli Dünyası Masalı burada sona ermiş, tabiat her vakit bizlere yeni şeyler öğretirmiş, yalnızca biraz dikkatli bakmamız yetermiş. Arda ve Tuğba, kurbağaların hayat döngüsünü izleyerek bunu bir defa daha anlamışlar. Kim bilir, tahminen sen de göl kenarına gidip bir yumurta bulur ve tabiatın gizemlerini çözersin!
Kurbağaların Gizemli Dünyası Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
