Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler uzak diyarlarda, yemyeşil ormanlarla çevrili küçük bir köy varmış. Bu köyde Can isminde meraklı bir çocuk yaşarmış. Can, her gün ormanda kozalak toplar, kuşları izler ve arkadaşlarıyla birlikte oyunlar oynarmış. Ancak Can’ın en sevdiği şey, yeni şeyler keşfetmekmiş. Bir gün, Can okuldan konuta dönerken kapısının önünde parıldayan bir şey

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, dünya üzerinde Pelin isminde meraklı bir kız yaşamış. Pelin, gökyüzünü izlemeyi ve yıldızların parlaklığında hayaller kurmayı çok severmiş. Babası ona bir teleskop almış ve her gece teleskobuyla uzak gezegenlere bakarmış. En çok ilgisini çeken gezegen ise Mars’mış. “Mars neden kırmızı?” diye annesine sorup durmuş. Annesi de ona, “Belki bir

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, rengârenk çiçeklerle çevrili, küçük lakin çok sevinçli bir okul varmış. Bu okulun en eğlenceli sınıfı ise 3/C sınıfıymış. Çocuklar her hafta yeni bir şeyler öğrenir, eğlenir ve birlikte hoş vakit geçirirlermiş. Bir gün, öğretmenleri Zeynep Hanım, sınıfa gülümseyerek girmiş ve “Çocuklar, bu hafta çok özel bir aktiflik yapacağız. Yerli

Bir vakitler, çiçeklerle süslenmiş, kuş sesleriyle dolu, huzur veren bir köy varmış. Bu köyde herkes memnunmuş, zira burada yaşayanlar birbirine daima yardım edermiş. Köyün ortasında, yaşlı ve güler yüzlü bir bayan olan Esin nine yaşarmış. Esin nine, akşamları çocukları etrafına toplar ve masallar anlatırmış. Çocuklar onun masallarını çok severmiş, zira hepsi büyülü ve ders vericiymiş.

Bir varmış bir yokmuş bir vakitler, yemyeşil bir köyün çabucak yanında, derin ve masmavi bir göl varmış. Bu göl, etrafındaki tüm çocukların oyun oynadığı, eğlendiği bir yer olmuş. Köyde Arda ve Tuğba isminde iki çok yakın arkadaş yaşarmış. İkisi de doğayı çok sever, göl kenarında saatlerce vakit geçirirmiş. Bir gün, Arda ve Tuğba göl kenarında

Bir varmış, bir yokmuş, önce vakit içinde, kalbur saman içinde, hoş bir kentte Cemre isminde küçük bir kız yaşarmış. Cemre, tatlı mı tatlı, meraklı ve renkleri çok seven bir çocukmuş. Bir gün babası Cemre’yi şaşırtmak için meskene gelirken yanında büyük bir armağan getirmiş. Cemre, babasının meskene döndüğünde elindeki paketi görünce heyecanlanmış. Gözleri parıldamış ve hemen

Kış mevsiminin soğuk günlerinden birinde, Cemre’nin okulu karla kaplanmış. Her sabah konuttan kalın atkısını dolanıp, eldivenlerini takarak çıkan Cemre, sınıfa ulaştığında burnu kıpkırmızı oluyormuş. O gün, öğretmenleri Nihal Hanım sınıfta heyecanlı bir duyuru yapmış. “Çocuklar,” demiş Nihal Hanım, “yılbaşına çok az kaldı. Bu yıl sınıfça bir çekiliş yapmaya karar verdik. Herkes bir arkadaşına küçük bir

Bir vakitler büyük bir kentin kalabalık apartmanlarından birinde Almina isminde meraklı bir kız yaşarmış. Almina’nın en sevdiği şey, annesiyle mutfakta yeni tarifler denemekmiş. Kekler, kurabiyeler, hatta bazen kendi tanımlarını bile uydururmuş. Mutfağın içinde dolaşan mis kokular, Almina’nın en hoş anılarını süslermiş. Bir gün, öğretmenleri sınıfa bir haber vermiş: “Çocuklar, önümüzdeki hafta Yerli Malı Haftası’nı kutlayacağız.

Bir varmış, bir yokmuş. Uzak mı uzak, yemyeşil bir köyde Lara isminde küçük bir kız yaşarmış. Lara, masalları çok sever, annesinin ona anlattığı öykülerden büyülenirmiş. Annesinin anlattığı masallarda sihirli lambalar, konuşan hayvanlar, gizemli hazineler olurmuş. Lara’nın en büyük isteği ise omasallardaki büyülü şeylerin gerçek olmasıymış. Bir sabah Lara, dere şırıl şırıl akarken, kuşlar cıvıl cıvıl

Bir vakitler, karlarla kaplı küçük bir köyde Efe isminde meraklı bir çocuk yaşamış. Efe, büyükannesinin eski eşyalarla dolu çatı katında vakit geçirmeyi çok severmiş. Bir gün yeniden tozlu sandıkların ortasında bir şey ararken, eski bir kar küresi bulmuş. Küre, avuç içine sığacak kadar küçükmüş lakin içinde bembeyaz bir köy ve pırıl pırıl parlayan yıldızlar varmış.