Masallar

Bir varmış, bir yokmuş… Bir vakitler tatlı mı tatlı bir kız varmış, ismi Zeynep’miş. Zeynep, okuluna gitmeyi, arkadaşlarıyla oynamayı ve her gün yeni şeyler öğrenmeyi çok severmiş. Bir sabah uyanmış, yüzünde bir kaşıntı hissetmiş. Evvel pek önemsememiş ancak gün ilerledikçe kaşıntılar daha da çoğalmış. Aynaya bakınca yüzünde küçük kırmızı kabarcıklar olduğunu fark etmiş. “Anne! Yüzümde

Bir varmış, bir yokmuş… Küçük bir kasabada, mavi çatılı, çiçeklerle çevrili ve cıvıl cıvıl çocuk sesleriyle dolu bir okul varmış. Bu okulun en büyük heyecanlarından biri her yıl düzenlenen futbol ekibi seçmeleriymiş. Kasabanın çocukları, futbol grubuna girebilmek için günler öncesinden hayaller kurmaya başlar, hatta kimi geceler, top sektirdiklerini hayal ederek uykuya dalarlarmış. Bu yılki seçmeler

Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil bahçelerle çevrili küçük, sempatik bir kasabada Ahmet isminde tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış. Lakin Ahmet’in çok büyük bir tutkusu varmış: çikolata! Ahmet o kadar çok çikolata severmiş ki sabah kahvaltısında bile çikolatalı ekmek yemeden güne başlayamazmış. Bir gün annesi, Ahmet’in odasına gelmiş ve “Ahmet, her şeyi çikolata yiyerek geçiremezsin.

Bir varmış bir yokmuş. Bir vakitler, sahnelerin ışıltılı dünyasına adım atmak isteyen küçük bir kız varmış. İsmi Zeynep’miş. Zeynep, televizyon ekranlarında gördüğü oyuncular üzere olmayı, sahneye çıkıp izleyicilere hislerini anlatmayı çok istiyormuş. Ailesine her fırsatta oyuncu olmak istediğini söylüyor, hatta meskende kendince küçük oyunlar hazırlıyormuş. Bir gün okulda, tiyatro kulübüne katılmak isteyenler için bir duyuru

Bir varmış bir yokmuş, denizlerin derinliklerinde, insan gözünün asla göremeyeceği bir yerde yaşayan bir su perisi varmış. Bu su perisinin ismi Maviymiş, ve kendisi suyun en hoş renklerine sahip olan perilerden biriymiş. İnci üzere parıldayan saçları ve deniz kabuğu kadar yumuşak kanatlarıyla, denizin derinliklerinde özgürce dolaşırmış. Mavi’nin vazifesi, denizleri ve içindeki tüm canlıları korumakmış. O,

Bir varmış bir yokmuş, fotoğraf çekmeyi çok seven tatlı bir kız varmış. Bu kızın ismi Ayla’ymış. Ayla, her sabah kalkar kalkmaz eline fotoğraf makinesini alır, etrafındaki her şeyi fotoğraflamaya başlarmış. Gökyüzündeki bulutları, bahçedeki çiçekleri, sokakta oynayan çocukları çekmeyi çok severmiş. Bir gün, Ayla’nın annesi ona büyük bir sürpriz yapmış. “Ayla, bugün seni parka götüreceğim. Orada

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, Nasrettin Hoca’nın bilgece öğütler verdiği küçük, sevecen bir köy varmış. Bu köyde herkes Hoca’yı çok severmiş, zira Hoca, ne vakit bir sorun olsa, insanlara gülerek, düşündürerek ve her seferinde tahlil bulurmuş. Bir gün, bu köyde Ali isminde bir çocuk, okula gitmek için hazırlık yaparken fark etmiş ki kalemleri kaybolmuş.

Bir varmış, bir yokmuş. Ormanın derinliklerinde, yeşilin en hoş tonlarına sahip ağaçların ortasında, toprağın altında saklı bir karınca yuvası varmış. Bu yuva, kışın soğuk günlerinden korunmak için karınca ailesi tarafından ihtimamla inşa edilmiş, tünelleri ve odalarıyla kocaman bir dünya üzereymiş. Yuva, yazın sıcağında serin, kışın soğuğunda ise sıcacık olurmuş. Yuvalarının içi, yiyecek depoları, odun odaları

Bir varmış, bir yokmuş… Önce vakit içinde, kalbur saman içinde, gökkuşağının renkleri kadar hoş bir ormanın derinliklerinde, her sabah gülümseyerek uyanan bir Güzellik Perisi yaşarmış. Bu peri, ormanda sevinçle uçar, ağaçlara, çiçeklere ve hayvanlara memnunluk dağıtırmış. Herkes onu çok severmiş zira geçtiği yerlerde çiçekler açar, kuşlar müzikler söyler, ırmaklar coşarak akarmış. Lakin ormanın en karanlık

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, kocaman bir kentte, lüks ve büyük bir konutta yaşayan Berk isminde bir çocuk varmış. Berk’in odası oyuncaklarla doluymuş, istediği her şeyi ailesi çabucak alırmış. Lakin Berk her vakit memnun değilmiş, zira daima tıpkı oyunları oynamaktan sıkılıyormuş. Bir gün, Berk ailesiyle otomobile binmiş ve kentin sokaklarından geçerken bir çocuk dikkatini