Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarların birinde, küçük bir köyde Canan isminde hayal gücü çok geniş bir bayan yaşarmış. Canan, yıllardır çocuklar için masallar yazarmış ve yazdığı her masal, köydeki ve etraftaki çocuklar tarafından çok sevilirmiş. Onun masallarında ejderhalar dans eder, yıldızlar konuşur, ağaçlar sırlarını fısıldarmış.
Bir sabah, güneş daha doğmadan Canan uyanmış. Konutu, kitaplarla dolu küçük lakin sıcacık bir kulübeymiş. O sabah farklı bir şey hissetmiş. Bugün yazacağı masalın başkalarından çok daha özel olacağını düşünmüş. Çayını demlemiş, pencerenin önündeki masasına oturmuş ve kalemini eline almış.
“Bugün hangi masalı yazsam?” diye kendi kendine sormuş. Derken, pencerenin çabucak dışında bir ses duymuş. Küçük bir serçe, pencerenin pervazına konmuş ve sevinçle cıvıldıyormuş. Canan gülümseyerek kuşa bakmış ve “Belki de bu sabah senin öykünü yazmalıyım!” demiş.
Serçenin kıssasını düşünürken, köyün çocuklarından biri, Zeynep, Canan’ın kapısını çalmış. Zeynep elinde bir oyuncak tavşan tutuyormuş ve heyecanla “Canan abla, bugün hikayende benim tavşanım da olabilir mi?” diye sormuş. Canan, Zeynep’in parlak gözlerine bakıp, “Neden olmasın?” demiş.
Masasına geri dönüp kalemiyle kâğıdına eğilmiş. “Bir varmış, bir yokmuş…” diye başlamış. Kıssa, küçük bir serçe ile mert bir oyuncak tavşanın dostluğunu anlatıyormuş. Serçe, uzak diyarlardan bir sır getirmiş ve bu sır, tavşanın kayıp ailesini bulmasıyla ilgiliymiş.
Yazmaya orta verdiğinde, kapı tekrar çalmış. Bu sefer köyün en yaşlısı, Emine teyze, elinde sıcak bir tabak börekle gelmiş. “Canan kızım, seni sabah erkenden çalışırken gördüm, karnın acıkmıştır diye düşündüm,” demiş. Canan, böreklerin kokusuyla mest olmuş ve bir fincan çay eşliğinde Emine teyzenin getirdiği börekleri yemiş. Börekler o kadar lezzetliymiş ki, Canan masalına yeni bir karakter eklemeye karar vermiş: Börek yapan bir peri!
Hikaye yazıldıkça daha da enteresanlaşmış. Serçe ve tavşan, perinin börek fırınında bir ipucu bulmuşlar ve bu ipucu onları büyülü bir ormana götürmüş. Ormanda konuşan ağaçlar ve dans eden yapraklar varmış. Canan, her sözünü yazarken heyecanla gülümsemiş. Kalemi, kâğıt üzerinde adeta sihirli bir değnek üzere dans ediyormuş.
Öğle vakti olmuş, ancak Canan farkında bile değilmiş. Kapı bir defa daha çalmış. Bu kere köyün tüm çocukları kapının önünde toplanmış. Hepsi merakla, “Yeni masalını bitirdin mi Canan abla?” diye sormuşlar. Canan, gülerek “Henüz değil, fakat biraz sabredin, bu masal hepinizin çok güzeline gidecek!” demiş.
Canan çocukları bahçesine almış ve daima birlikte kocaman bir ağacın altında oturmuşlar. Çocuklar, Canan’ın yazarken nasıl ilham bulduğunu ve bir öyküyü nasıl bitirdiğini öğrenmek istemişler. Canan, “Bir öykü yazarken, evvel hayal ederim. Her ayrıntısını gözümde canlandırırım. Öykü bittiğinde, aslında o dünyada yaşamış üzere hissederim,” demiş.
Gün batımına yanlışsız Canan, masalını tamamlamış. Serçe ve tavşan, büyülü ormanda kayıp aileyi bulmuş ve hepsi sonsuza dek keyifli yaşamışlar. Çocuklar masalı dinlerken gözleri parlamış, her bir ayrıntısını büyük bir hayranlıkla dinlemişler. Hatta kimileri, masal biter bitmez, kendi serçe ve tavşan öykülerini uydurmaya başlamış.
O gece, Canan yatağına uzanmış ve yazdığı masalı düşünmüş. “Bugün yeniden çok hoş bir kıssa doğdu,” demiş kendi kendine. Dışarıda, pencerenin pervazında bir serçe oturuyormuş. Tahminen de o serçe, Canan’ın yazdığı masalın kahramanıymış.
İşte Canan’ın bir günü bu türlü geçmiş. Ve bu masalı dinleyen her çocuk, kendi hayal dünyasında birer Canan olmuş, kendi kıssalarını yazmaya başlamış. Masal Müellifinin Bir Günü burada biterken Canan’ın masalları sayesinde, köyün her köşesi bir hayal dünyasına dönüşmüş.
Masal Müellifinin Bir Günü’ne benzeyen masallar okumak için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
