Bir varmış, bir yokmuş. Eski vakitlerin hoş ve küçük bir köyünde, Ahmet isminde bir çocuk yaşarmış. Ahmet, öğrenmeye çok hevesliymiş ve her gün yeni bir şeyler keşfetmek için sabırsızlanırmış. Fakat köyde elektrik olmadığı için, akşamları ders çalışmak Ahmet için çok zormuş. Meskendeki tek ışık, babasının yaktığı küçük bir mumdan gelirmiş. Ahmet, her akşam bu titrek mum ışığında ders çalışmaya otururmuş.
Bir akşam, Ahmet, kitabını açıp masaya oturmuş. Annesi ona sıcak bir çorba hazırlarken, babası mumu dikkatlice yakmış. “Ahmet’ciğim,” demiş babası, “Bu mum senin geceni aydınlatacak. Lakin unutma, öğrenmek için asıl ışık, senin içindeki istek.” Ahmet, babasının kelamlarını duymuş ancak manasını tam kavrayamamış. Yeniden de başını sallayarak kitabına gömülmüş.
Kitabının sayfaları, mumun titreyen ışığında parlamış. Ahmet bazen harfleri seçmekte zorlanıyor, fakat yeniden de vazgeçmiyormuş. “Mum ışığı zayıf olabilir, ancak ben güçlü olmalıyım,” diye mırıldanmış kendi kendine. Her sayfayı çevirdiğinde, güya odadaki gölgeler ona eşlik ediyor, ona yeni öyküler anlatıyormuş. Ahmet’in aklı hayallere dalmış; gölgelerle sohbet ettiğini, onların ona eski vakitlerden kalma masallar anlattığını düşünüyormuş.
Bir mühlet sonra, dışarıdan hafif bir rüzgar esmiş ve pencereden içeriye girmiş. Ahmet’in önündeki mum bir anda titremeye başlamış. Ahmet endişelenmiş, “Ya sönerse?!” diye düşünmüş. Çabucak elleriyle mumu muhafazaya çalışmış, lakin bir yandan da kitabını okumaya devam etmek istemiş. “Mum sönerse, çalışmam bitmez,” diye içinden geçirmiş.
O sırada annesi içeri gelmiş, Ahmet’in mumu muhafazaya çalıştığını görünce gülümsemiş. “Ahmet, ışık her vakit dışarıdan gelmez. Senin öğrenme azmin, en karanlık anlarda bile sana yol gösterebilir,” demiş. Ahmet, annesinin kelamlarından yürek almış ve tekrar kitabına dönmüş.
Gece ilerledikçe Ahmet’in gözleri yavaş yavaş ağırlaşmaya başlamış. Lakin “Biraz daha çalışmalıyım,” demiş kendi kendine. Gölgelerle birlikte geçirdiği bu vakit, ona keyif veriyormuş. Mumun ışığı azalmış ancak Ahmet’in içindeki öğrenme aşkı hiç sönmemiş.
Ahmet’in babası yanına gelip onu uykulu gözlerle çalışırken görünce, “Hadi artık yatma vakti oğlum, yarın dinç olman lazım,” demiş. Ancak Ahmet, “Baba, biraz daha çalışmak istiyorum. Öğretmenim yarın kıymetli şeyler anlatacak, hazırlıklı olmalıyım,” diye yanıt vermiş.
Babası ona sevgiyle bakıp, “Bir mum bile senin azmini kıramıyorsa, senin içindeki ışık her vakit yanacak demektir,” demiş. Ahmet, babasının bu kelamlarını uzun uzun düşünmüş. Sahiden de, öğrenmeye olan isteği en karanlık geceleri bile aydınlatabilir miydi?
O gece Ahmet hayalinde kendini büyük, ışıl ışıl bir kütüphanede görmüş. Raflar uzunluktan boya kitaplarla doluymuş ve her biri ona farklı dünyalar sunuyormuş. Kitapların sayfalarını çevirdikçe, bilgiyi öğrenmenin ne kadar kıymetli olduğunu fark etmiş. Her sayfa, ona yeni bir kapı açıyormuş. O kütüphanede hiç karanlık yokmuş, zira Ahmet’in içindeki ışık, her yeri aydınlatıyormuş.
Sabah olduğunda Ahmet, hayalinde gördüğü o kütüphaneyi düşünerek uyanmış. Kendi kendine, “Demek ki bilgi, karanlıkta bile benim yanımda,” diye mırıldanmış. O gün okulda öğretmenine her şeyi anlatmış. “Gece mum ışığında ders çalıştım öğretmenim, çok zordu lakin yeniden de çalışmayı başardım,” demiş.
Öğretmeni de ona gülümsemiş ve “Ahmet, bilgi her vakit ışıkla değil, istekle öğrenilir. Senin üzere azimli biri, her şartta öğrenir,” demiş. Ahmet bu sözleri duyunca, içindeki öğrenme aşkının ne kadar güçlü olduğunu bir defa daha anlamış.
O günden sonra Ahmet, her akşam mum ışığında ders çalışmaya devam etmiş. Karanlık olsa bile, içindeki azim ve merak her vakit onu aydınlatmış. Ve böylelikle Ahmet, köydeki herkesin takdirini kazanmış. Karanlık geceler, mum ışığında aydınlanan Ahmet’in bilgeliğiyle parlamaya devam etmiş.
Mum Işığında Ders Çalışma Masalı’nda, işte bu türlü. Ahmet’in mum ışığında başlayan öğrenme seyahati, karanlıkları aydınlatmış ve onu büyük başarılara götürmüş.
Mum Işığında Ders Çalışma Masalına benzeyen “Uyku Masalları” okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz.
